چنین لقبی برای امام حسن مجتبی (ع) در منابع روایی و تاریخی اولیه وجود ندارد، اما آن‌حضرت دارای سخاوت راستین، بخشندگى اصیل و بی‌پیرایه‌ای بودند که تنها براى خیر و احسان و کمک به مردم انجام می‌گرفت و هرگز آلوده به خواسته‌هاى ننگین شخصى و ارضای حس شهرت‌طلبى و مقام‌پرستى نگردید. چنین سخاوت پاک و زیبا و مقدسى در وجود حضرت حسن مجتبی(ع) به اعلاء درجه درخشندگى تجلى می‌کرد تا به آن حد که او را به «کریم اهل بیت» توصیف می‌کنند.[۱]

منبع: اسلام کوئست

[۱]. قرشی، باقر شریف، حیاه الإمام الحسن بن على(ع)، ج ‏۱، ص ۲۹۵، بیروت، دار البلاغه، چاپ اوّل‏، ۱۴۱۳ق.