از یکی از سادات بزرگوار نقل کرده‌اند که:

او نماز سی‌ ساله‌اش را قضا کرد؛ زیرا که او در این مدّت، نمازش را در صف نخست به جماعت می‌گزارد. یک روز دیکر کرد و از صف نخست بازماند. و پیش خودش از کسانی که او را می‌دیدند، شرم و حیائی احساس کرد. و از آن شرمندگی، دریافت که نمازهائی که در صف اوّل گزارده، برای نفسش در نزد مردم، شادمانی و آسایش داشته است!

پس همه‌ی نمازهائی را که در این مدّت گزارده بود، قضا کرد.

منبع: کتاب به سوی دوست،  ص ۱۳۷