شیخ محمد بن عبد الوهاب دشنام دهندگان صحابه را تکفیر کرده است.[۱]    

  این دیدگاه نادرست بر مبنای آنچه در کتاب های عقاید افراطی آمده ارائه شده است؛ و هیچ حجت شرعی ندارد، چرا که

1. با وجود اینکه خوارج امام علی علیه ‌الصلاه‌ و ‌السلام را تکفیر می کردند و به او دشنام می دادند، وی آنان را تکفیر نکرد.
2. احمد بن حنبل در مسندش با سند صحیح از مسند ابوبکر نقل می کند: «ابوبکر صدیق از آزار رساندن به کسی که به او دشنام دهد یا سخن درشت علیه او اظهار کند نهی کرده است.»
3. چرا کسانی که دشنام به صحابه را کفر می دانند از معاویه که به علی – رضی الله عنه – دشنام می داد دفاع می کنند؟! آیا علی علیه ‌الصلاه‌ و ‌السلام صحابی نبود؟ آیا در صحیح مسلم از معاویه نقل نشده است که به مردم دستور داد به علی – رضی الله عنه – لعن و دشنام دهند؟ آیا حمایت از امام علی علیه ‌الصلاه‌ و ‌السلام و طلقا مباح است؟ اگر این گونه است، چرا دفاع از امام علی علیه ‌الصلاه‌ و ‌السلام و محکوم کردن ظلم در حق او را فقط مخصوص کتاب های شیعه می دانید؟ معیار قضاوت شما چیست؟

 تمام این سخنان دارای تناقضات آشکار فراوانی است. ناصبی ها از طرفی سخن از تکفیر دشنام دهندگان صحابه می کنند، از طرف دیگر با تمام توان هجوم خود را بر کسانی متمرکز می کنند که از امام علی علیه ‌الصلاه‌ و ‌السلام دفاع و ستم معاویه را نقد کرده اند. در میان اهل سنت کم نبودند کسانی که قائل به فضل اهل بیت و دفاع از آنها شدند، اما در اکثر موارد، ناصبی ها در از بین بردن نام آنها تلاش می کنند، همچنان که امروز نیز این تلاش ها ادامه دارد؛ و این اقدامات در حالی صورت می گیرد که کتب ناصبی ها، مانند کتاب های ابن تیمیه، فراء حنبلی، محب الدین خطیب، پایان نامه های دانشگاهی و سایر کتب سلفیه بر حفظ حرمت صحابه تبلیغ می کنند. از جمله این عالمان می توان به موارد زیر اشاره کرد:

1. نسائی کتاب خصائص امیرالمومنین، علی ابن ابی طالب علیه ‌الصلاه‌ و ‌السلام را در اوائل قرن چهاردهم، در رد اهل شام و ناصبی ها نوشت و به خاطر نوشتن این کتاب گور خود را کند، زیرا ناصبی های دمشق از او خواستند تا کتابی همانند آن در فضایل معاویه بنویسد، که در پاسخ آنها اظهار داشت: من درباره ی او یک حدیث بیشتر نمی دانم، و آن حدیث این است: «لا اشبع الله بطنه»؛ خداوند شکم او را سیر نکند! در نتیجه آنان خشمناک شدند و او را تحت فشار قرار دادند تا جان داد.
2. امام حافظ ابو عبدالله حاکم، مولف کتاب المستدرک، در اوایل قرن پنجم روایات زیادی درباره ی فضایل امام علی و در دفاع از او در مستدرک خود نقل کرد؛ و ناصبی ها طبق شیوه ی معمول خود از او خواستند احادیثی نیز درباره ی معاویه جمع آوری کند که در پاسخ اظهار داشت: قلبم اجازه نمی دهد! در نتیجه او را در منزلش در خراسان محصور کردند.
3. امام ابن عبدالبر در زمان حیاتش، امام اهل سنت بود و در کتاب هایش از امام علی علیه السلام بسیار دفاع کرده است، از جمله در کتاب الاستیعاب و الا ستذکار که در اواسط قرن پنجم هجری نوشته است، و سلفیه ی معاصر از او انتقاد کرده اند، چرا که او فضایل امام علی علیه السلام را بیان و ظلم معاویه را تقبیح کرده بود.

 منبع: مبلغ نه پیامبر / حسن بن فرحان مالکی / نشر ادیان 

[۱] الدرر السنیه، ج ۱۰، ص ۳۶۹٫