اولا تمام اهل سنت به گونه ای که شما فکر می کنید با شیعیان امامیه دشمنی ندارند بلکه تنها عده ای از تندروهای آنان که با نام ناصبی یا وهابی و امثال آن شناخته می شوند به دلیل اینکه نسبت به اهل بیت عصمت و طهارت بغض و کینه دارند لذا با پیروان آن بزرگواران نیز دشمنی ورزیده و با آنان به عداوت پرداخته اند.
ثانیا علت اختلاف اصلى بین برادران شیعه و سنى از نظر مذهب آن است که شیعیان در فقه و نیز اصول اعتقادى خود پیرو مکتب اهل بیت (ع) مى‏باشند ولى برادران اهل سنت در این زمینه از فقیهانى غیر از اهل بیت (ع) نیز تبعیت مى‏کنند. همین امر موجب آن گردیده که تفاوت‏های عملى نیز در احکام بروز نماید. پس از پیامبر اکرم (ص) افراد زیادى به عنوان صحابه و یا تابعین از آن حضرت نقل حدیث مى‏کردند. این نقل‏ها سرآغاز شکل گیرى فقه و مکاتب فقهى بوده است. متأسفانه به دلیل فاصله گرفتن حکومت و خلافت پس از پیامبر اکرم (ص) از سیره آن حضرت این حکومت‏ها بنا به دلایل سیاسى به ترویج افراد و مکاتبى که متفاوت با مکتب اهل بیت (ع) بود همت گماشتند تا آن جا که حتى قرن‏هاى بعد همه مذاهب فقهى دیگر رسمیت یافتند، ولى مکتب اهل بیت به دلیل فشار زیادی که بر شیعیان بود رسمیت نیافت. درگیرى مداوم شیعه با حکومت‏هاى اموى و عباسى و عثمانى نیز مزید بر علت گردید. از همین‏رو مى‏بینیم مذهب حنفى ترویج مى‏شود ولى مذهب استاد ابو حنیفه که امام صادق و امام باقر علیهما السلام می باشند مسکوت مى‏ماند. اگر ائمه (ع) دائماً از مظلومیت خود سخن رانده‏اند یکى از مظاهر آن همین مسأله بوده است. (برای مطالعه بیشتر در این زمینه ر. ک: آنگاه هدایت شدم،‏تیجانى؛‏چرا شیعه شدم،‏رازى؛ شبهاى پیشاور،سلطان الواعظین؛‏ادیان و مذاهب جهان،‏نبى حسینى؛ تاریخ فقه‏صدرى‏ادوار فقه،‏محمود شهابى؛ اصحاب صحاح ستّه،‏صالحى)
به هر حال در یک کلام ریشه جدایی اهل سنت از شیعیان امامیه تنها در بحث امامت و جانشینی بعد از پیامبر اکرم(ص) می باشد، آنجا که متاسفانه بسیاری از صحابه آنحضرت به حکم قرآن و دستورات پیامبر عظیم الشان عمل ننمودند و از راه درست و صحیح منحرف شدند و زمینه انحراف تمامی نسلهای بعد خود را فراهم نمودند.

منبع:پرسمان