این که در روایت زیر گفته شده است حضرت دانیال پیامبر، خداوند را به انجام گناه تهدید کرد. آیا این مطلب صحیح است؟ متنش چگونه توجیه می شود؟ ابو جعفر(ع) می فرماید: خداوند به داود(ع) وحى کردند که نزد بنده ‏ام دانیال برو و به او بگو شما گناه کردى و من آن را آمرزیدم و تا سه بار گناهانت را بخشیدم، اکنون اگر بار چهارم گناه کنى نخواهم آمرزید. داود نزد دانیال آمد و جریان را به او گفت، دانیال جواب داد تو پیام خداوند را رسانیدى، سپس هنگام طلوع فجر دانیال به مناجات با خدا برخاست و گفت: به عزت و جلالت سوگند اگر مقام عصمت را به من نبخشی به طور مستمر و مداوم نافرمانیت می کنم. (اصول کافی ج۲ ص۳۱۶ کتاب ایمان کفر باب توبه). نمی دانم چگونه شیعه عصمت ائمه را پذیرفته  اند،  در حالی که معتبرترین کتابشان این گونه به یکی از پیامبران خدا طعنه زده و وی را معصوم نمی داند.

پاسخ اجمالی

روایتی که در پرسش مطرح شده، چنین است: «إِنَّ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ أَوْحَى إِلَى‏ دَاوُدَ (ع) أَنِ ائْتِ عَبْدِی دَانِیَالَ فَقُلْ لَهُ إِنَّکَ عَصَیْتَنِی فَغَفَرْتُ لَکَ وَ عَصَیْتَنِی فَغَفَرْتُ لَکَ وَ عَصَیْتَنِی فَغَفَرْتُ لَکَ فَإِنْ أَنْتَ عَصَیْتَنِیَ الرَّابِعَهَ لَمْ أَغْفِرْ لَک‏ …. فَوَ عِزَّتِکَ لَئِنْ لَمْ تَعْصِمْنِی لَأَعْصِیَنَّکَ ثُمَّ لَأَعْصِیَنَّکَ ثُمَّ لَأَعْصِیَنَّک»‏؛[۱] ابو حمزه ثمالى از امام باقر(ع) نقل می کند: خداوند به داود(ع) وحى کردند که نزد بنده ‏ام دانیال(ع) برو و به او بگو شما گناه کردى و من آن را آمرزیدم و تا سه بار گناهانت را بخشیدم، اکنون اگر بار چهارم گناه کنى نخواهم آمرزید. داود(ع) نزد دانیال(ع) آمد و جریان را به او گفت، دانیال(ع) جواب داد تو پیام خداوند را رسانیدى، هنگام سحر دانیال(ع) با خداوند مشغول مناجات شد و گفت: بار خدایا پیامبرت داود(ع) به من خبر داد که من تو را معصیت کردم و تو هم مرا آمرزیدى، سوگند به جلالت اگر مرا نگه ندارى بار دیگر تو را معصیت خواهم کرد!
این روایت را می توان این گونه تبیین کرد؛ اولاً: عصیان در این روایت همان ترک اولی است که پیامبران نیز گاه دچار آن می شدند. ثانیاً: آنچه در پایان روایت آمده به معنای آن است که تنها با عصمت تو است که قادر به ترک گناه خواهم بود و این به معنای تهدید نیست، بلکه مانند آن چیزی است که حضرت ابراهیم(ع) خطاب به خداوند گفته است: «لَئِنْ لَمْ یَهْدِنی‏ رَبِّی لَأَکُونَنَّ مِنَ الْقَوْمِ الضَّالِّین»؛[۲]‏ اگر پروردگارم مرا راهنمایى نکند، مسلّماً از گروه گمراهان خواهم بود.
آنچه شیعه در مورد امامان خود اعتقاد دارد، همین نوع از عصمت است که با هدایت پروردگار حاصل می‌ شود.

منبع:اسلام کوئست

پی نوشت:

[۱]. کلینی، محمد بن یعقوب، کافی، محقق، مصحح، غفاری، علی اکبر، آخوندی، محمد، ج ‏۲، ص ۴۳۶،  دار الکتب الإسلامیه، تهران، چاپ چهارم، ۱۴۰۷ق.

[۲]. انعام، ۷۷.