چرا به سوره «یس»، حبیب نجّار می گویند؟

پاسخ اجمالی

نام مشهور سوره یس، همان «یس» است که در زمان پیامبر(ص) نیز به همین نام از آن یاد می شد. اما چون در این سوره، داستان «حبیب نجار» آمده، بعدها در برخی منابع به نام او نیز از آن یاد  شده است.[۱]
در آیه بیستم سوره یس می خوانیم: «و مردى [با ایمان] از دورترین نقطه شهر با شتاب فرا رسید، گفت: اى قوم من! از فرستادگان [خدا] پیروى کنید».[۲] ‏آن مرد حبیب بن اسرائیل نجّار بود[۳] و منزلش در دورترین دروازه از دروازه هاى شهر بوده و هنگامى که به او خبر رسید که مردمان شهر می خواهند رسولان را به قتل برسانند، در حالی که سخت می دوید، به آن جا آمد.[۴]
از پیامبر اسلام(ص) روایت شده است؛ «صدیقان سه نفرند: ۱٫ حبیب نجار، مؤمن آل یاسین که [خداوند] می گوید: “پیروى کنید از رسولان و پیروى کنید از کسانى که مزدى از شما نمی خواهد و رهبرند”. ۲٫ حزقیل، مؤمن آل فرعون، ۳٫ على بن ابی طالب(ع) که بهتر همه است».[۵]
در مورد حبیب نجار گفته شده؛ وی مبتلا به بیمارى جذام و فلج بود، رسولان او را شفا دادند و او نیز به آنان ایمان آورد.[۶]
حبیب نجار در غار، خدا را پرستش می کرد، شنید افرادی از سوی حضرت عیسی(ع) به انطاکیه وارد شدند نزدشان رفت و پرسید: «آیا در ازای این دعوت مزدی می خواهید؟» گفتند: خیر. پس رو به قومش نمود و گفت: «اى قوم من! از فرستادگان [خدا] پیروى کنید! از کسانى پیروى کنید که از شما مزدى نمی خواهند و خود هدایت یافته‏اند! من چرا کسى را پرستش نکنم که مرا آفریده، و همگى به سوى او بازگشت داده می شوید؟! آیا غیر از او معبودانى را انتخاب کنم که اگر خداوند رحمان بخواهد زیانى به من برساند، شفاعت آنها کمترین فایده اى براى من ندارد و مرا [از مجازات او] نجات نخواهند داد! اگر چنین کنم، من در گمراهى آشکارى خواهم بود!  [به همین دلیل] من به پروردگارتان ایمانآوردم پس به سخنان من گوش فرا دهید!»، امّا قومش او را با سنگ مورد حمله قرار دادند، سرانجام او را شهید کردند و به او گفته شد: «وارد بهشت شو!» گفت: «اى کاش قوم من می دانستند … که پروردگارم مرا آمرزیده و از گرامی داشتگان قرار داده است!» و ما بعد از او بر قومش هیچ لشکرى از آسمان نفرستادیم، و هرگز سنت ما بر این نبود، آنان بعد از کشتن حبیب نجار چندان عمری نکردند تا این که یک صیحه آسمانى آنان را گرفت ناگهان همگى خاموش شدند.[۷]

 منبع:اسلام کوئست

پی نوشت:

[۱]. جعفر شرف الدین‏، الموسوعه القرآنیه، خصائص السور، ج ‏۷، ص ۱۷۱، بیروت، دار التقریب بین المذاهب الاسلامیه، چاپ اول، ۱۴۲۰ق.

[۲]. «وَ جاءَ مِنْ أَقْصَا الْمَدینَهِ رَجُلٌ یسْعى‏ قالَ یا قَوْمِ اتَّبِعُوا الْمُرْسَلینَ».

[۳]. بحرانی، سید هاشم، البرهان فی تفسیر القرآن، ج ‏۴، ص ۵۷۲، تهران، بنیاد بعثت، چاپ اول، ۱۴۱۶ق؛ ثعلبی نیشابوری، ابو اسحاق احمد بن ابراهیم، الکشف و البیان عن تفسیر القرآن، ج ‏۸، ص ۱۲۶، بیروت، دار إحیاء التراث العربی، چاپ اول، ۱۴۲۲ق.

[۴]. طبرسی، فضل بن حسن، مجمع البیان فی تفسیر القرآن، ج ‏۸، ص ۶۵۵، تهران، ناصر خسرو، چاپ سوم، ۱۳۷۲ش.

[۵]. شیخ صدوق، الأمالی، ص ۴۷۶، بیروت، اعلمی، چاپ پنجم، ۱۴۰۰ق.

.[۶] مجمع البیان فى تفسیر القرآن، ج ‏۸، ص ۶۵۵٫

[۷]. سیوطی، جلال الدین، الدر المنثور فی تفسیر المأثور، ج ‏۵، ص ۲۶۱، قم، کتابخانه آیه الله مرعشى نجفى، ۱۴۰۴ق؛ نیز ر.ک: یس، ۲۰ – ۲۹٫