خواندن «آیه الکرسی» در حالی که چشم هایمان بسته است و دستمان را روی آن قرار دهیم؛ نور چشم را زیاد می کند، آیا دارای سند است؟ اصلاً این نور چشم دقیقاً چیست؟

پاسخ اجمالی

قرآن؛ کتابی آسمانی است که برای هدایت انسان ها نازل شده و هدف اصلی آن نیز همین مسئله است، اما در عین حال، آثار وضعی متعددی برای برخی از آیات قرآن نقل شده است.
رفع چشم درد از جمله آثاری است که برای آیه الکرسی اعلام شده است. البته این فائده مانند دیگر دستوراتی از این دست، علّت تامّه نیست، بلکه در صورت اخلاص نیت و صلاح دید پروردگار می تواند اثر شفابخشی داشته باشد.
اکنون به تعدادی از روایات مفید بودن آیه الکرسى برای چشم اشاره می کنیم:
امام علی(ع): «زمانی که کسى مبتلا به چشم درد شود آیه الکرسى را به نیّت شفا بخواند و [اگر] به دل یقین داشته باشد که خوب می شود به راستى، إن شاء اللَّه، درمان یابد».[۱]
امام رضا(ع): «در حمام با آبی که دیگران خود را در آن شسته اند، تن مشوئید که چنین عملی بیماری جذام را سبب می گردد و اگر کسی در اثر این عمل، بیمار شد، خود مقصّر است و تنها باید خود را ملامت کند». محمد بن علی در این هنگام به امام گفت: اهل مدینه می گویند با چنین عملی چشم درد از بین می رود. امام(ع) فرمود: «دروغ می گویند. در آبی که جنب از حرام، زانی و از همه بدتر ناصبی و همه انسان ها از انواع مختلف در آن تن می شویند؛ چشم درد خوب می شود؟! همانا دوای چشم درد، خواندن حمد، معوّذتین،[۲] آیه الکرسی و … است».[۳]
آنچه در روایات وجود دارد تنها خواندن آیه الکرسی برای تقویت نور چشم است، اما عمل رایجی میان مردم وجود دارد که پس از نماز، دست ها را بر روی چشم گذاشته و این آیه را می خوانند.
خواندن آیه با چنین کیفیتی را در روایات نیافتیم، اما از سید بن طاووس نقل است:
نور چشم شخصى ضعیف شد. در خواب، شخصی را دید که به او می گوید این کلمات را بخوان: «أُعِیذُ نُورَ بَصَرِی‏ بِنُورِ اللَّهِ الَّذِی لَا یُطْفَى‏؛ پناه می دهم روشنى چشم خود را به نور خدا که خاموش نمی شود» سپس دست هاى خود را بر چشمان خود بمال و به دنبال آن آیه الکرسى را بخوان. راوى گوید: پس، آن مرد چنان کرد، چشم هایش خوب شد و به دفعات، دیگران نیز این را تجربه کرده و از آن نتیجه گرفتند».[۴]
از این نقل تاریخی نیز همزمانی خواندن آیه الکرسی و دست بر روی چشم نهادن استنباط نمی شود، اما با این وجود، خواندن آیه الکرسی با این کیفیت و به قصد رجا و امید ثواب و اثر وضعی آن، اشکالی ندارد.

 منبع:اسلام کوئست

پی نوشت:

[۱]. ابن شعبه حرانی، حسن بن علی، تحف العقول عن آل الرسول(ص)، محقق، غفاری، علی اکبر، ص ۱۰۶، قم، دفتر انتشارات اسلامی، چاپ دوم، ۱۴۰۴ق؛ لیثی واسطی، علی، عیون الحکم و المواعظ، محقق، حسنی بیرجندی، حسین، ص ۱۳۸، قم، دار الحدیث، چاپ اول، ۱۳۷۶ش.‏

[۲]. سوره ناس و فلق را مُعوّذتین می گویند؛ ‏طریحی، فخر الدین، مجمع البحرین، تحقیق، حسینی‏، سید احمد، ج ۳، ص ۱۸۴، تهران، کتابفروشی مرتضوی، چاپ سوم، ۱۳۷۵ش.

[۳]. کلینی، محمد بن یعقوب، الکافی، محقق، غفاری، علی اکبر، آخوندی، محمد، ج ۶، ص ۵۰۳، تهران، دار الکتب الإسلامیه، چاپ چهارم، ۱۴۰۷ق.

[۴]. ابن طاووس، علی بن موسی، مهج الدعوات و منهج العبادات، محقق، کرمانی، ابوطالب، محرر، محمد حسن، ص ۳۲۵، قم، دار الذخائر، چاپ اول، ۱۴۱۱ق؛ کفعمی، ابراهیم بن علی، المصباح(جنه الأمان الواقیه و جنه الإیمان الباقیه)، ص ۱۷۶، قم، دار الرضی (زاهدی)، چاپ دوم، ۱۴۰۵ق.