باری بعد از خواندن این‌ها ]آیات و اذکار قبل از خواب[ اگر حال فکری برایش دست بدهد که در حال فکر خوابش ببرد، زهی کرامت! و الّا مشغول ذکری از اذکار بشود که خوابش را در حال ذکر ببرد.

و اگر ذکر را در اواخر، به نفسش بیندازد که بین النّوم و الیقظه ]بین خواب و بیداری[ را که لسان از حرکت بیفتد، نفس، «یا الله» یا تنها لفظ جلاله ]«الله»[ را بگوید، خیلی خوب است. اگر در این حال خوابش ببرد، خیلی می‌شود که او خواب است، ولی نفسش آشکارا ذکر می‌کند که گاه است که بیدارها هم می‌شنوند.

خلاصه خودش را به تمام شراشر وجودش تسلیم حضرت او جلَّ جلاله نماید.

منبع: کتاب به سوی دوست،  ص ۶۴