سربازان و یاران امام مهدی(عج) در مرحله نخست؛ مانند دیگر مؤمنان پارسا، دارای ایمان و عمل صالح می‌باشند. آنان علاوه بر این خصوصیت، اما دارای امتیازات و ویژگی‌های خاصی هستند که آنها را از مؤمنان دیگر برجسته می‌سازد، آن‌گونه که امام عـلی(ع) فرمود نـه از نسل‌های گذشته کسی از آنان پیشی گرفته و نه از آیندگان کسی به مقام والای آنها می‌رسد: «لَمْ یَسْبِقْهُمُ الاْوَّلُونَ وَ لا یُدْرِکُهُمُ الآخِرُونَ».[۱]
امام صادق(ع) در روایتی ویژگی‌های کلی و برنامه‌های کسانی را که می‌خواهند از یاران امام زمان(عج) باشند، چنین بیان کرده‌اند: «ثُمَّ قَالَ مَنْ سَرَّهُ أَنْ یَکُونَ مِنْ أَصْحَابِ الْقَائِمِ فَلْیَنْتَظِرْ وَ لْیَعْمَلْ بِالْوَرَعِ وَ مَحَاسِنِ الْأَخْلَاقِ»؛[۲] هر کس خوشحال می‌شود و دوست دارد که در شمارِ یاران حضرت مهدی(عج) باشد، باید  سه ویژگی داشته باشد:
۱ – منتظر بودن: انتظار فرج ویژگی نخست یاران امام مهدی(عج) است. البته انتظار به معنای حقیقی آن.
۲ – با ورع بودن: دومین ویژگی یاران امام زمان(عج) تهذیب نفس و خودسازی است. دوری از گناه، تقوا و دوری از مکروهات و شبهات.[۳]
۳ – داشتن اخلاق نیکو: اخلاق نیکو و کریمانه از دیگر ویژگی‌های یاران و سربازان امام زمان است. این صفاتی که فطرت، به خوبی آنها شهادت می‌دهد و امامان معصوم(ع) از آنها مدح و تمجید کرده‌‌اند، باید در سربازان امام عصر(عج) وجود داشته باشد.
در روایتی دیگر، امام باقر و امام صادق(ع) از امام علی(ع) در توصیف یاران امام مهدی(عج) می‌فرمایند: مـردانـی کـه خـدا را بـه حقّ شناخته‌اند، آنها یاوران حضرت مهدی(ع) در آخرالزمان هستند: «… رِجـالٌ عـَرَفـُوا اللّهَ حـَقَّ مـَعـْرِفـَتـِهِ، وَ هـُمْ اَنْصارُ المَهْدِیِّ فی آخِرِ الزَّمانِ».[۴]

از روایات فوق و مجموع دیگر روایات، برداشت می‌شود که ویژگی‌هایی که گفته شد، از اصول اولیه‌ای است که یاران امام زمان(عج) باید از آن برخوردار باشند، اما در روایات پراکنده دیگر، گاه به ویژگی‌ها ظاهری و صفات خاصی برخورد می‌کنیم که ممکن است ناظر به برخی یاران حضرتشان باشد:
۱ – جوان بودن: درباره خصوصیات ظاهری آنان، روایاتی است که محدوده سنّی آنها را بـیـان کـرده و بـیـشـتر آنها را جوان معرفی می‌کنند. به عنوان نمونه، امام باقر(ع) می‌فرماید: یـاران قـائم هـمـه جـوان‌انـد و پیرمرد در میان آنان نیست، مگر مانند سرمه در چشم و نمک در غـذا، و کـم‌تـریـن چـیـز در غـذا نمک است: «اَصْحابُ القائِمِ شَبابُ لا کَهُوُلَ فیهِمْ، اِلاّ مِثْلَ الْکـُحْلِ فِی الْعَیْنِ وَ المِلْحِ فِی الزّادِ، وَ اَقَلُّ الزّادِ المِلْحُ».[۵]
۲ – یک رنگ و یک لباس بودن: بعضی دیگر از روایات به رنگ، قد و اندازه، زیبایی و لباس آنان پرداخته و می‌فرماید: هـمـه آنـهـا یـک رنـگ و هـم اندازه‌، شبیه به هم از نظر زیبایی و لباس‌هایشان یکسان است: «کأنّی أنظر إلیهم و الزیّ واحد، و القدّ واحد، و الحسن واحد، و الجمال واحد، و اللباس واحد،…».[۶]
۳ – نیرومند بودن: پاره‌ای دیگر از روایات به قدرت بدنی آنان پرداخته، و می‌فرماید: چـون امـر ظـهـور حـضـرت واقـع شـد، بـه هـر انـسـان [از یـاوران ایـشـان] نـیـروی چـهـل مـرد داده مـی‌شـود: «إِنَّهُ لَوْ قَدْ کَانَ ذَلِکَ أُعْطِیَ الرَّجُلُ مِنْکُمْ قُوَّهَ أَرْبَعِینَ رَجُلًا…».[۷]
۴ – یکی‌بودن شعارها: شعار آنها یا لثارات الحسین است: «وَ شِعَارُهُمْ یَا لَثَارَاتِ الْحُسَیْن‏».[۸]
با تمام آنچه گفته شد، نباید این‌گونه تصور کرد که پیروان حضرتشان منحصر به جوانان، زیبارویان، افرادی با بهترین ویژگی‌های جسمانی و … می‌باشند، بلکه به دلیل طبع زیبادوستی بشر و به همان دلیل که امروزه در رژه‌های نظامی و مناسبت‌های اجتماعی تلاش می‌شود تا بهترین نوع نظم و ترتیب وجود داشته باشد، افرادی از یاران امام زمان(عج) که در صف مقدم جبهه و نیز در گروه فعالان اجتماعی هستند، از چنان نظم و ترتیبی برخوردارند که تحسین هر بیننده‌ای را برمی‌انگیزانند.

منبع: اسلام کوئست

[۱]. سید ابن طاووس، رضی الدین علی، الاقبال بالاعمال الحسنه، ج ‏۲، ص ۵۸۱، تهران، دار الکتب الإسلامیه، چاپ دوم، ۱۴۰۹ق.

[۲]. ابن أبی زینب، محمد بن ابراهیم، ‏الغیبه(للنعمانی)، محقق، مصحح، غفارى، على اکبر، النص، ص ۲۰۰، تهران، نشر صدوق، چاپ اول، ۱۳۹۷ق.‏

[۳]. ر. ک: پاسخ ۵۹ ۱۲۷، (فرق ورع با تقوا).

[۴]. بهاء الدین نیلى نجفى، على بن عبدالکریم‏، منتخب الأنوار المضیئه فی ذکر القائم الحجه علیه السلام، محقق، مصحح، حسینى کوهکمرى، عبداللطیف، النص، ص ۴۴، قم، مطبعه الخیام‏، چاپ اول، ۱۳۶۰ش.‏

[۵]. الغیبه(للنعمانی)، النص، ص ۳۱۶٫

[۶]. ابن طاووس، على بن موسى، التشریف بالمنن فی التعریف بالفتن، ص ۲۹۴، قم، مؤسسه صاحب الأمر(عجل الله تعالى فرجه الشریف)، چاپ اول، ۱۴۱۶ق.‏

[۷]. کلینی، محمد بن یعقوب، کافی، محقق، مصحح، غفاری، علی اکبر، آخوندی، محمد، ج ‏۸، ص ۲۹۴، تهران، دار الکتب الإسلامیه، چاپ چهارم، ۱۴۰۷ق.

[۸]. شیخ صدوق، الامالی، النص، ص ۱۳۰، بیروت، اعلمی، چاپ پنجم، ۱۴۰۰ق.