امیدوارم خدا همه‌ی ما را از نمازگزارانی که با خشوع و حضور قلب و توجّه وارد نماز می‌شوند، قرار دهد. در این زمینه حدیثی برایتان عرض می‌کنم.
امام صادق (ع) به حَلَبی که از شاگردان حضرت بود، می‌فرمایند: «إِذَا کُنْتَ دَخَلْتَ فِی صَلَاتِکَ فَعَلَیْکَ بِالتَّخَشُّعِ وَ الْإِقْبَالِ عَلَى صَلَاتِکَ» وقتی وارد نمازت می‌شوی، خشوع داشته باش و اقبال در نماز داشته باش.[۱]
خودت را در مقابل خداوند سبحان، کوچک ببین، امّا کوچکی که اظهار محبّت نسبت به خدا می‌کند و خدا را نسبت به خودت رئوف بدان و اگر می‌خواهی که از رأفت و رحمت خدا برخوردار باشی، اقبال در نماز داشته باش؛ یعنی با عشق وارد نماز شو.
چطور وقتی تشنه‌ای یک لیوان آب را با عشق می‌گیری و می‌نوشی. وقتی می‌خواهی به یک پارکی بروی، باغی بروی، با یک عشق و علاقه‌ای می‌روی. نماز کجا و این مسائل مادّی کجا؟ صحبت با خدا کجا و این مسائل دنیوی کجا؟ مناجات با حق کجا و این مسائل پست دنیا کجا؟
سعی کنیم در نماز اقبال داشته باشیم، توجّه داشته باشیم، تمرکز داشته باشیم و از خدا هم بخواهیم که ما را در این کار یاری کند.
اگر معانی نماز را بدانیم، در خضوع و توجّه به ما کمک می‌کند. حواسمان به این طرف وآن طرف نباشد، به انگشترمان یا لباسمان مشغول نشویم، حرکت بیهوده انجام ندهیم، در نماز از کارهای غیر دوری کنیم، به مُهر نگاه کنیم و به سجده‌گاهمان توجّه کنیم، توجّه‌مان به خدا باشد و بدانیم داریم با خدای خودمان صحبت می‌کنیم.
پس إن‌شاء‌الله تعالی تلاش کنیم تا خشوع در نماز، میل و رغبت و علاقه و اقبال در نماز، عادتمان بشود. اگر چنین شد، امیداوریم که این نماز نوری بشود و به آسمان برود و دوباره برگدد و این نور در حقّ ما دعا کند؛ آن چنان که روایاتی هم در این زمینه داریم که به آن اشاره نموده است.
خداوندا! به همه‌مان توفیق بده که با خشوع و اقبال وارد نماز بشویم و از توجّه به غیر خدا و این و آن، خودمان را منع کنیم.
خدایا! همه‌مان را نمازگزاران واقعی قرار بده.
منبع: کتاب لحظه های عروج؛ انتشارات پیام هادی علیه السلام
[۱]ـ کافی، ج ۳، ص ۳۰۰، ح ۳، سند حدیث خوب است (مرآه العقول، ۱۵، ص ۷۷).
پاسخ دهید