من، سید حسن نصرالله، فرزند «سید عبد الکریم» و «مهدیه صفی الدین»، جمعه نهم شهریور ۱۳۳۹ (سی‌ام اوت ۱۹۶۰ م) در یکی از محلات حومه‌ی شرقی شهر بیروت به دنیا آمده‌ام. خانواده‌ام اصالتا اهل روستای «بازوریه» در منطقه صور، در جنوب لبنان هستند.

ما پنج خواهر و چهار برادر هستیم که هر کدام یک سال با هم فاصله‌ی سنی داریم.

پدرم که مسئول امور صدقات در «کمیته‌ی امداد امام خمینی» در بیروت است، خیلی فقیر بود. بقّال بود و مغازه‌ی کوچکی داشتیم که در آن چیزهایی می‌فروختیم. ما، تا ظهر را در مدرسه می‌گذراندیم و وقتی از مدرسه برمی‌گشتیم، در مغازه به پدر کمک می‌کردیم. حتی روزهای تعطیل هم به مغازه می‌رفتیم.

روزهای عید و تعطیل را نه می‌شناختیم و نه می‌دانستیم یعنی چه. تا زمان رفتنم به نجف، نمی‌دانستم که عید مردم برای چیست! مردم در روزهای عید و تعطیل برای سیاحت و گردش به کنار دریا می‌رفتند، ولی ما، حتی نمی‌دانستیم که مردم برای چه به کنار رودخانه می‌روند و ما نمی‌رویم. گردش و تفریح که حتی نزد فقرا و تنگ‌دستان نیز عرف و جاافتاده بود، در خانه ما وجود نداشت و این در نتیجه‌ی فقر بود. در حالی که همه‌ی بچه‌های هم سن و سال ما بازی می‌کردند، من و برادرم حسین، در مغازه‌ی پدرمان کار می‌کردیم. وقتی صبر و طاقت‌مان تمام می‌شد و خسته می‌شدیم، از مغازه فرار می‌کردیم و بعد از یکی – دو ساعت برمی‌گشتیم. پدر دست‌مان را می‌گرفت و کتک مفصلی به ما می‌زد (با خنده)، هنوز گاهی با پدرم، مادرم و نزدیکان از خاطرات آن روزها و کتک خوردن‌های‌مان یاد می‌کنیم و می‌خندیم!

… زمانی که در منطقه‌ی شرقی بیروت بودیم، به یکی از مساجدی که حضرت آیت الله «سید محمد حسین فضل الله»[۱] در آن نماز می‌خواند، رفت و آمد داشتم و بحمدالله عزوجل، به رغم این‌که در محل سکونت‌مان هیچ جوان متدینی نبود، با گروهی از جوانان متدین مرتبط شدم. حتی در کودکی نیز توفیق دین‌داری و عبادات را داشتم و از محل سکونت‌مان به این مسجد که صف‌های بسیار بلند نماز در آن تشکیل می‌شد، می‌رفتم. در مجالس و سخنرانی‌هایی که حضرت سید در مسجد ایراد می‌کرد، نیز حاضر می‌شدم و تقریبا تنها فرد متدین در محله‌مان بودم. البته افراد خانواده‌ی ما متدین بودند، اما به صورت عرفی و سنّتی و عادی؛ اما من در آن زمان، با وجود کمی سن، در فعالیت‌های فرهنگی و اسلامی شرکت می‌کردم.

منبع: کتاب «سید عزیز»- نشر یازهرا سلام الله علیها

[۱]. از مراجع مذهبی وقت شیعه؛ که پس از مراجعت از نجف به لبنان، فعالیت های فرهنگی اجتماعی گسترده ای را در لبنان آغاز کرد. از جمله اقدامات وی، تأسیس حوزه «المعهد الشرعی الاسلامی» می باشد که بسیاری از شخصیت های جنبش مقاومت اسلامی لبنان محصول این مدرسه هستند.