طبری گوید:

حنظله بن اسعد شبامی آمد و در برابر امام ایستاد و خطاب به سپاه دشمن، آیاتی از قرآن را خواند که هشدار نسبت به نزول عذاب الهی بود: «یَا قَوْمِ إِنِّی أَخافُ عَلَیْکُمْ مِثْلَ یَوْمِ الْأَحْزابِ…» و آن‌گاه گفت: ای قوم! آیا حسین را می‌کشید تا عذاب سخت الهی بر شما فرود آید؟ «و هر که دروغ بندد، نومید و ناکام گردد».

امام حسین (ع) خطاب به او فرمود: رحمت خدا بر تو ای حنظله! آنان چون دعوت حقّ تو را رد کردند مستحقّ عذاب شدند، آن‌گاه که آنان برخاستند تا خون تو و یارانت را بریزند، چه رسد به اکنون، که برادران صالح تو را کشته‌اند. گفت: راست می‌گویی جانم به فدایت! تو از من دین‌شناس‌تر و شایسته‌تری. آیا به آخرت نکوچیم و به برادرانمان نپیوندیم؟ امام فرمود: شتاب به سوی آنچه بهتر از دنیاست و آنچه در آن است؛ به سوی حکومتی ابدی!

وی به امام سلام داد و خداحافظی کرد و به میدان شتافت. جنگید تا به شهادت رسید.

 

 

قال الطّبریّ:

و جاء حنظله بن أسعد الشّبامیّ فقام بین یدی حُسَیْن، فأخذ ینادی: «یَا قَوْمِ إِنِّی أَخافُ عَلَیْکُمْ مِثْلَ یَوْمِ الْأَحْزابِ – مِثْلَ دَأْبِ قَوْمِ نُوحٍ وَ عادٍ وَثَمُودَ وَ الَّذِینَ مِنْ بَعْدِهِمْ وَ مَا اللَّهُ یُرِیدُ ظُلْماً لِلْعِبادِ وَ یا قَوْمِ إِنِّی أَخافُ عَلَیْکُمْ یَوْمَ التَّنادِ – یَوْمَ تُوَلُّونَ مُدْبِرِینَ مَا لَکُمْ مِنَ اللَّهِ مِنْ عاصِمٍ وَ مَنْ یُضْلِلِ اللَّهُ فَما لَهُ مِنْ هادٍ»[۱] یا قوم تقتلوا حسیناً؟ فیسحتکم اللَّه بعذاب «وَقَدْ خابَ مَنِ افْتَرى»[۲] فقال له حسین: یا بن اسعد، رحمک اللَّه، إِنَّهُمْ قَدِ استوجبوا العذاب حین ردّوا عَلَیْک مَا دعوتهم إِلَیْهِ من الحقّ، و نهضوا إلیک لیستبیحوک و أَصْحَابک، فکیف بهم الآن وَ قَدْ قتلوا إخوانک الصالحین! قَالَ: صدقت، جعلت فداک! أنت أفقه منّی و أحقّ بِذَلِکَ، أفلا نروح إِلَى الآخره و نلحق بإخواننا؟ فَقَالَ: رح إِلَى خیر من الدُّنْیَا و ما فِیهَا، و إلى ملک لا یبلى، فَقَالَ: السّلام عَلَیْک أبا عَبْد اللَّهِ، صلى اللَّه عَلَیْک و على أهل بیتک، و عرّف بیننا و بینک فِی جنّته، فَقَالَ: آمین آمین، فاستقدم فقاتل حَتَّى قتل.[۳]


[۱]– غافر: ۳۰٫

[۲]– طه: ۶۱٫

[۳]– تاریخ الطبری ۳: ۳۲۹، مقتل الخوارزمی ۲: ۲۴، الکامل فی التاریخ ۲: ۵۶۸، اللهوف: ۱۶۴، تسلیه المجالس و زینه المجالس ۲: ۲۹۴، البحار ۴۵: ۲۳، العوالم ۱۷: ۲۶۷، موسوعه کلمات الامام الحسین (ع): ۴۴۹ ح ۴۳۰٫