خورشید همان«سراج منیرِ»قرآن یا حضرت محمّد (ص) است و ماه نیز امیرالمؤمنین(ع) است که پس از غروب خورشید، نور آن را باز می افشاند، چنان که خود می فرماید:«همانا من میان شما همانند چراغم در تاریکی. آن که به تاریکی پای گذارد، از آن چراغ روشنی جوید و سود بردارد»*و ستارگان، دوازده امامند که در جای جای انجیل از ایشان با عنوان انوار دوازده گانه یاد شده است. آن فرزندی که با عصای آهنین بر زمین حکمرانی خواهد نمود نیز منجیِ موعود بشریت(عج) است.

*امام حسین(ع) فرمود:والشّمس که خداوند فرمود: «والشَّمسِ و ضُحها…سوگند به آفتاب و روشنی اش به هنگام آغاز روز» مقصود محمدرسول اللّه(ص)است، «والقَمَرِ اذا تَلیها…و سوگند به ماه چون از پیِ آن بر آید» مقصود علی بن ابی طالب(ع) است که پس از خورشید طلوع می کند. «والنّهار اذا جلّیها…سوگند به روز و روشنایی آن»، این روزِ روشن، قائم آل محمد(ص)است که زمین را پر از عدل و داد خواهد ساخت…».

حضرت فاطمۀ زهرا(س) بر یازده امام از فرزندان خویش حجّت هستند. امام حسن عسکری(ع) فرمود: «ما حجّت خداوند بر مردمان هستیم و حضرت فاطمه(س) حجّت خداوند بر ماست». رسول خدا(ص) سه روز پیش از رحلت با اشاره به رحلت خویش و شهادت قریب الوقوع حضرت زهرا(س) به امیرالمؤمنین(ع) فرمود: «یا علی، دو رکن تو منهدم می گردد…». این بیان خود گویای عظمت فاطمۀ زهرا(س) است. امام صادق(ع) فرمود: «حضرت فاطمه(س) از آن رو فاطمه نامیده شده که مردم از شناخت او باز مانده اند».خداوند در حدیثی قدسی خطاب به رسول خویش(ص) می فرماید: «ای احمد، اگر برای تو نبود کائنات را خلق نمی فرمودم، و اگر برای علی نبود تو را خلق نمی فرمودم، و اگر برای فاطمه نبود شما دو تن را خلق نمی فرمودم». ۶۸ آیه از قرآن مجید در ارتباط با حضرت فاطمه(س) نازل شده است که از آن میان، آیات سورۀ کوثر جایگاهی ویژه دارد.

منبع:پرسمان