حسین بود و تو بودی ، تو خواهری کردی

حسین فاطمه را گرم، یاوری کردی

غریب تا که نمانَد حسین بی عباس

به جای خواهری آن جا، برادری کردی

گذشتی از همه چیزت به پای عشق حسین

چه خواهری تو برادر؛ که مادری کردی 

تو خواهریّ و برادر، تو مادریّ و پدر

تو راه بودی و رهرو، تو رهبری کردی 

پس از حسین، چه بر تو گذشت وارث درد!

به خون نشستی و در خون، شناوری کردی 

پس از حسین، تو بودی که شرح عصمت را

که روز واقعه، را یاد آوری کردی 

به روی نیزه، سر آفتاب را دیدی

ولی شکست نخوردیّ و سروری کردی 

حسینِ دیگری آن جا پس از حسین شکُفت

تو با حسین پس از او، برابری کردی 

چه زخم ها که نزَد خطبه ات به خفّاشان!

زبان گشودی و روشن، سخنوری کردی

زبان نبود، خودِ ذوالفقارِ مولا بود

سخن درست بگویم، تو حیدری کردی

تویی مفسّر آن رستخیز ناگاهان

یگانه قاصد امّت! پیمبری کردی 

بَدَل به آینه شد، خاک کربلا با تو

تو کیمیا گری و کیمیا گری کردی

حسین بود و تو بودی، تو خواهری کردی

حسینِ فاطمه را گرم، یاوری کردی

شاعر: مرتضی امیری اسفندقه