آسایش دو گیتی تفسیر این دو حرف است

بـا دوستـان مـروت با دشمنـان مـدارا[۱]

قبل از هر چیز باید گفت از روایات ما به دست می آید هر شخصی که به انسان علم و آموزه ای را یاد می دهد قابل احترام و ارج گذاری است، اگر اهل اخلاق و تدین باشد که به عنوان یک راهنمای عالم و عامل و تأثیرگذار بر قلب و مغز انسان جایگاه فوق العاده بالا و بی نظیری دارد، اما با توجه به سؤال طرح شده اگر استاد غیرمعتقدی باشد باز هم به خاطر نقش آموزگاری اش احترام او لازم و ضروری است و نباید بی احترامی به اساتید در فضای علمی کشور رایج و مرسوم گردد که آثار زیان باری به جای خواهد گذاشت.

اما درباره شیوه رفتار صحیح و اسلامی در مواجه با چنین اساتیدی در دانشگاه، دو حالت برای آن متصور است یا استاد نسبت به آموزه های اسلامی ساکت است و کاری ندارد یا این که بی حرمتی یا طعنی از او نسبت به احکام دینی و شرعی در کلاس دیده می شود.

در حالت اول دانشجو وظیفه ارشاد و امر به معروف و نهی از منکر نسبت به استاد که در جایگاه بالاتری قرار گرفته است ندارد و چه بسا ورود به این عرصه از طرف دانشجو آثار سوئی نیز داشته باشد، البته این به معنای رفع تکلیف از دانشجو نیست بلکه اگر از راه های دیگر و به صورت غیرمستقیم بتواند در کمک به آن استاد نقشی داشته باشد، البته به گونه ای که احترام استاد نیز حفظ شود مانند دعوت به شرکت در جلسات گفت وگوهای دینی با حضور کارشناسان زبده، کار ارزشمندی است. اما در حالت دوم که استاد نسبت به باورهای مکتبی و اعتقادی واکنش غیرمنطقی و اهانت آمیزی داشته باشد. در اینجا نیز با تأکید بر حفظ جایگاه استاد، بهترین راه، گفت وگوی علمی و نقادانه در موضوع مورد بحث است، چنان که رهبر معظم انقلاب در بحث آزاد اندیشی تأکید دارند که به وسیله تریبون های آزاد باید نهضت آزاد فکری در دانشگاه و حوزه راه بیفتد، و افراد با هم بحث های علمی و منطقی کنند نه متعصبانه و لجوجانه، این روش در عین این که نشان دهنده تحمل مخالف در ادبیات اسلامی است بیانگر این نکته است که آموزه های دینی از مبانی علمی و عقلی قوی در تبیین، استدلال و دفاع از خود برخوردارند.

در پایان مجدداً تأکید می شود جایگاه و شأن استاد به خصوص در نزد دانشجویان، در هر صورت باید محفوظ و محترم باشد، و اگر در مواردی نیاز به اقدامی ضرورت داشت از سوی مسئولین عالی دانشگاهی احترام به تذکر و یا برخوردی مناسب شود.

پی نوشت

[۱] – حافظ.