به عنوان مقدمه باید بگوییم که دغدغه تشخیص ویژگی های جسمانی همسر آینده، با وجود کامل نبودن حجاب نیز برطرف نخواهد شد، چراکه حجاب ناقص نیز بخشی از ویژگی های جسمانی زنان را می پوشاند و انسان نمی تواند به تمام ویژگی های جسمانی زنان پی ببرد به خصوص این‌که برخی از ویژگی های جسمانی همچون خوشبویی بدن زنان – که در روایات به عنوان یکی از امتیازات جسمانی آنها ذکر گردیده – با نگاه کردن نیز قابل تشخیص نمی باشد.

اما با وجود این‌که یکی از حقوق مسلم مردان، آگاهی یافتن از ویژگی های جسمانی همسر آینده شان می باشد. جای این سؤال باقی می ماند که پسران و مردانی که قصد ازدواج با دختران باحجاب را دارند چگونه می توانند از معایب و محاسن همسر آینده شان مطلع گردند؟

در پاسخ این سؤال باید گفت که خوشبختانه با برگزاری مراسم رسمی خواستگاری که در اسلام و به ویژه در عرف ایران، رایج است، معمولاً اطلاعات مربوط به دختر و پسر توسط خانواده های طرفین تکمیل می گردد.[۱] و افراد می توانند ویژگی های مورد نظر خود را از کسانی که به راحتی می توانند به این اطلاعات دسترسی داشته باشند جویا شوند، چنان‌که این روش توسط پیامبر اکرم(ص) نیز صورت می پذیرفت به عنوان نمونه در روایتی از امیرالمؤمنین(علیه السلام) چنین آمده که:

«کَانَ رَسُولُ اللَّهِ(ص) إِذَا أَرَادَ أَنْ یَتَزَوَّجَ امْرَأَهً بَعَثَ إِلَیْهَا مَنْ یَنْظُرُ إِلَیْهَا وَ قَالَ شُمَّ لِیتَهَا فَإِنْ طَابَ لِیتُهَا طَابَ عَرْفُهَا…»؛[۲] «پیغمبر وقتی می خواست زن بگیرد، یکی را می فرستاد او را ببیند و می فرمود: گردنش را بو کن که اگر آن خوشبو باشد بویش خوب و طیب است».

علاوه بر این در دین مبین اسلام برای زمینه‌سازی ازدواجی آگاهانه، شرایطی فراهم گردیده تا کسانی که قصد ازدواج دارند بتوانند به خوبی از محاسن و معایب جسمانی دختر مورد نظر خود اطلاع حاصل نمایند به همین منظور، مراجع تقلید نگاه دختر و پسر را جایز دانسته‌اند مشروط بر این‌که مانعی برای ازدواج نباشد و توافق اولیه انجام گرفته باشد[۳] در این صورت ازدواج با آگاهی از خصوصیات یکدیگر اتفاق می‌افتد و از هرزگی نگاه قبل از ازدواج و آشفتگی مقایسه‌ها و پریشانی تنوع‌طلبی‌ها به دور خواهند بود.

پی نوشت ها

[۱] – احمدی جلفایی، حمید، حجاب برتر، قم، آثارامین، ۱۳۹۱ ش، اول، ص ۱۲۲٫

[۲] – مکارم الأخلاق، طبرسی، ص ۱۹۸٫

[۳] – خمینی، سید روح الله موسوی، مترجم: اسلامی، علی، تحریر الوسیله، ترجمه، ۴ جلد، دفتر انتشارات اسلامی وابسته به جامعه مدرسین حوزه علمیه قم، چ ۲۱، ۱۴۲۵ هـ.ق، ج‌۳، ص ۴۳۷٫