در آن روزگار طلایی، قرآن و نماز و مسجد جایگاه حقیقی خود را پیدا می‌کنند. تعلیم قرآن تبدیل به یک فرهنگ عمومی می‌شود. امام علی(ع) در روایتی فرموده است: گویا شیعیان خود را می‌بینم که در مسجد کوفه، خیمه‌ها زده و قرآن را بدان گونه که نازل شده به مردم می‌آموزند.(بحار الانوار، ج ۵۲، ص ۳۶۴). به این صورت است که مسجد مکان تعلیم و تربیت دینی می‌شود و نماز ـ که اصلی‌ترین نوع عبادت است ـ خالصانه انجام می‌شود. خداوند در تبیین آن روزگار می‌فر ماید:” یَعْبُدُونَنِی لا یُشْرِکُونَ بِی شَیْئاً” ؛ “عبادت می‌کنند مرا و نسبت به من چیزی را شریک قایل نمی‌شوند”. در آن دوران زینت‌ها و بناهای اضافی مسجد از بین می‌رود تا این مکان به درستی محل مناجات و عبادت باشد.

منبع:پرسمان