روزه – و نیز هر عبادتی را- عامّه‌ی مردم، تکلیف می‌دانند؛ و به آن از روی مشقّت و سختی عمل می‌کنند! لیکن خواصّ، آن را یک نوع تشریف و لطفی از جانب خداوند جلَّ جلاله دیده، و برای خداوند در قرار دادن عبادات و واجب نمودن آن‌ها منّت بزرگ و نعمتی سترگ نسبت به بندگان می‌بینند؛ و مانند تشریف و احسان –نه مانند تکلیف- با کمال شادی و سرور و نشاط به استقبال آن‌ها می‌روند؛ بلکه توأم با لذّت و خوشحالی از خطاب [الهی].

 منبع: کتاب به سوی دوست،  ص ۱۷۱