حضرت حجّت (ارواحنا فداه) در زمان غیبت خود با بعضی افراد دیدار دارند، با بعضی افراد هم مکاتبه دارند. این توقیع شریف برای این است که وقتی کسی به حضرت دسترسی ندارد، با واسطه‌ای نامه‌ی خود را به حضرت می‌رساند و حضرت هم توقیع می‌دهند؛ یعنی جواب می‌دهند و جواب حضرت به آن‌ها می‌رسد. یکی از کسانی که توقیعات‌شان جواب پیدا کرده است، شیخ مفید (اعلی الله مقامه الشّریف) است. شیخ مفید خیلی مورد توجّه امام زمان (عجّل الله فرجه) است و خیلی به او احترام می‌گذارد.

این از عبارات حضرت حجّت (ارواحنا فداه) است. «وَ لَوْ أَنَّ أَشْیَاعَنَا وَفَّقَهُمُ اللَّهُ لِطَاعَتِهِ‏ عَلَى اجْتِمَاعِ الْقُلُوبِ لَمَا تَأَخَّرَ عَنْهُمُ الْیُمْنُ بِلِقَائِنَا»،[۱] اگر شیعیان ما که خدا این شیعیان ما را به طاعت خود موفّق بدارد… حضرت در حقّ شیعیان خود دعا می‌کنند که خدا آن‌ها را برای طاعت موفّق بدارد. اگر شیعیان ما همدل بودند، پای هم را می‌گرفتند، دست هم را می‌گرفتند، اگر این‌طور نبودند که در ظاهر محبّت کنند و در باطن محبّت نداشته باشند، «عَلَى اجْتِمَاعِ الْقُلُوبِ» اگر در وفای به عهد در میان خود همدل بودند، در اجرای قوانین الهی با هم، همدل بودند، «لَمَا تَأَخَّرَ عَنْهُمُ الْیُمْنُ بِلِقَائِنَا» آن چیزی که باعث می‌شود حضرت نیایند، تفرقه‌ی ما است. اگر جمع ما جمع باشد حضرت تشریف می‌آورند.

[۱]-‌ کتاب المزار- مناسک المزار (للمفید)، المقدمه، ص ۱۱٫