از یکی از دوستان شنیده ‌ام که ختم سوره «یس» به شکلی وجود دارد که بعد از کلمه «مبین» که هفت بار در این سوره تکرار شده، این دعا خوانده شود: «سبحان المنفّس عن کل مدیون، سبحان المفرج عن کل محزون، سبحان الناصر عن کل مظلوم، سبحان المخلص عن کل مسجون، سبحان من جعل خزائنه بین الکاف و النون، سبحان انما امره اذا اراد شیئاً ان یقول له کن فیکون، سبحان الذی بیده ملکوت کل شیء و الیه ترجعون» و صد بار «یا مفرّج فرّج». از این دوست خواستار سند و مدرک شدم که پاسخی نداشت و گفت در یکی از کتاب ‌ها وجود دارد. با جستجویی که کردم دیدم منبعی از این کتاب ارائه شده و گفته شده یکی از عارفان این ‌گونه گفته ‌ است. می ‌خواستم بپرسم آیا این مدل ختم مأثور هست؟ آیا از طرف معصوم گفته شده است؟ از دفتر آقای مکارم که استفتاء کردم گفتند وارد کردن دعا وسط آیات قرآن جایز نیست. از آن ‌جایی که این دوستمان اصرار به این مدل ختم دارد و دوستان دیگر را هم تشویق می ‌کند و مجالسی از این دست برگزار می ‌کند، خیلی مایل هستم که سندیتش را بدانم.

پاسخ اجمالی

الف. بنابر تحقیق و جستجو؛ این دعاها و ذکرها در منابع حدیثی معتبر و یا قابل استناد شیعه و اهل سنت مشاهده نشد. ولی مشابه چنین عباراتی در یکی از کتاب ‌های عرفانی قرن هفتم[۱] و بدون استناد به پیامبر(ص) و یا امام معصوم(ع) سفارش شده است. اگر بزرگان معاصر نیز چنین توصیه ‌ای کرده باشند،[۲] شاید به استناد همین کتاب باشد زیرا ممکن است برخی عارفان و اولیای الهی مکاشفاتی داشته و یا از عبارات صحیحی که خودشان یا دیگران، مخلصانه آن ‌را نگاشته ‌اند، نتایجی دیده ‌ و به همین دلیل، آن ‌را به دیگران توصیه کرده ‌اند.
به هر حال؛ محتوای این دعا ایرادی ندارد. و این ‌که در وسط قرآن توقفی نموده و دعایی را بدون قصد ورود و صدور از معصوم(ع) قرائت کرده و سپس قرآن را ادامه دهیم نیز به خودی خود اشکال شرعی ندارد. اما تا زمانی که مستندی روایی برای آن مشاهده نشد، نمی ‌توان آن را به معصوم نسبت داده و یا به نقل از معصوم، چنین ختمی را دارای آثاری ویژه دانست.

 منبع:اسلام کوئست

پی نوشت:

[۱]. بونى، احمد بن على، شمس المعارف الکبرى، ص ۲۷۲، بیروت، مؤسسه النور للمطبوعات، چاپ دوم، ۱۴۲۷ق.

[۲]. آیه الله مرحوم سید محمد باقر فقیهی (قدّس سره) از عالمان بزرگ و زاهد وارسته شهر اصفهان، که در سال ۱۳۴۹شمسی درگذشت.