بسیاری از وهابیان برای رهایی از این اتهامات، به نیرنگ متوسل می‌شوند، مانند گفته برخی از آنان که می‌گویند: «ما مسلمانان را تکفیر نمی کنیم، بلکه ما مشرکان و کسانی را که به دین رسول ناسزا می‌گویند تکفیر می‌کنیم». ولی این تهمت ناروایی است که ما مسلمانی را تکفیر کنیم! این سخنِ انسان فریبکار است؛ زیرا بخش دوم این گفته برای نیرنگ زدن به کسانی است که وهابیون را نمی شناسند. این سخن میان تبلیغات سیاسی و تکفیر جمع می‌کند، اما کسی آن را در می‌یابد که نوشته‌های آنان را با دقت مطالعه کند، تا رمز اختلاف آنان با مسلمانان را بفهمد و مورد اختلاف را مشخص کند؛ و در این صورت خواهد فهمید که از دیدگاه آنان، مسلمانِ مخالف آنان مشرک است!

بنابراین، یک وهابی می‌تواند با پنجاه سوگند، تکفیر مسلمانان را انکار کند! اما مقصودش از مسلمان – طبق تعریف دشوار و غلط آنان از مسلمان – جز خود و همکیشانشان که کلمۀ مسلمان را درباره اش به کار می‌برند، شخص دیگری نیست. این دیدگاه مربوط به سال‌های ضعف وهابیان در دوران امرای دولت سعودی دوم و امروز است، که آنان برای نقد مسلک تکفیری تحت فشار دولت قرار گرفته اند، چرا که این موقعیت با روند عمومی وهابیت متفاوت است.

در یک دسته بندی سطحی، می توان گفت ما امروزه وهابیت رسمی و غیر رسمی داریم؛ وهابیت رسمی تحت قوانین حکومتی رفتار می کنند و مناسبات بین الملل دارند؛ اما وهابیت غیر رسمی تحت یوق کسی قرار ندارند و آزادانه به اِعمال نظرات و دیدگاه های خود، به دور از مجامع جهانی، می پردازند.

منبع: مبلغ نه پیامبر / حسن بن فرحان مالکی / نشر ادیان