نگارنده در این گفتار، بر مبناى خطبه ۴۹ نهج البلاغه، «شناخته بودن خداى تعالى براى بشر، در عین عدم احاطه بشر بر او» را به عنوان یکى از مهمترین ارکان توحیدِ قرآن و نهج البلاغه برمی شمارد. پس از آن دیدگاه دو گروه از فلاسفه را نقد و بررسى می کند،و در بحث «نفى تعطیل»، به تفصیل، سخن قاضى سعید قمى درباره اشتراک لفظى و نقد علامه مجلسى بر آن را می آورد. در پایان با اشاره به چند آیه از قرآن و چند سخن از نهج البلاغه، بار دیگر همان اصل مهم توحیدى را یادآور میشود.