خداوند ما و جامعه‌ی ما را از برکات نماز بهره‌مند بفرماید که همه‌ی پیغمبران امّتشان را سفارش به نماز می‌کردند؛ هر چند امّت‌های گذشته نمازهایشان مثل نماز پیامبر اسلام (ص) نبود، امّا در هر حال نماز می‌خواندند.

فضیل که یکی از اصحاب امام محمّد باقر (ع) است می‌گوید: درباره‌ی آیه‌ی شریفه: «وَ الَّذینَ هُمْ عَلى‏ صَلاتِهِمْ یُحافِظُونَ»[۱]؛ «مؤمنین کسانی هستند که بر نمازهای خود مواظبت می‌کنند»،‌ از امام (ع) سؤال کردم.

آن حضرت در پاسخ فرمودند: «منظور از این نمازها، نمازهای فرضیه و واجب است.» مؤمنین، نماز واجب را خوب رعایت می‌کنند و خیلی دقیق می‌خوانند و در ادای واجبشان هیچ کوتاهی نمی‌کنند و این واپه‌ی یُحافظون ناظر به نماز واجب است.

بعد این شخص می‌گوید پرسیدم: «منظور از آیه‌ی «الَّذینَ هُمْ عَلى‏ صَلاتِهِمْ دائِمُونَ»[۲]؛ «آنان که بر نمازشان مداومت دارند»، چه نمازی است؟ این هم نماز واجب است؟ امام فرمودند: این‌جا منظور نافله‌ها است».[۳]

در نتیجه با توجّه به این دو آیه، لازم است مؤمنین هر دو را رعایت کنند، یعنی هم نمازهای واجب از قبیل پنج نماز یومیّه یا نماز ایات، و هم نمازهای نافله مثل نافله‌ی صبح، ظهر، عصر، مغرب، نافله‌ی عشاء و مخصوصاً نماز شب.

إن‌شاءالله سعی کنیم در نمازهای واجب و نمازهای مستحب، حدود نماز را رعایت کنیم و با نافله‌ها نورانیّت خودمان را بیشتر کنیم تا اگر نقصی در نمازهای واجب ما بود جبران گردد البتّه منظورم نقص معنوی است نه نقص فقهی؛ زیار نقص‌های فقهی را باید با سجده‌ی سهو یا نماز احتیاط یا اعاده‌ی نماز و غیره رفع کرد.

سعی کنیم هم واجبات را انجام دهیم و هم مستحبات را.

این جمله را هم برای افرادی که عذری دارند و فرصت انجام نوافل را ندارند عرض می‌کنم، اگر نرسیدیم نافله را رو به قبله بخوانیم، وقتی از مسجد بیرون می‌رویم، می‌توانیم نافله را در راه بخوانیم؛ خدا هم قبول می‌کند إن‌شاءالله.

منبع: کتاب لحظه های عروج؛ انتشارات پیام هادی علیه السلام 

[۱]ـ سوره‌ی مؤمنون، آیه‌ی ۹٫

[۲]ـ سوره معارج، آیه ۲۳٫

[۳]ـ کافی، ج ۳، ص ۲۶۹، ح ۱۲٫ سند حدیث صحیح است (مرآه العقول، ج ۱۵، ص ۱۷).