لطفا در باره مطلب زیر توضیح دهید: در توصیفی که قرآن در مورد عرض بهشت می کند، تناقض آشکاری وجود دارد. قرآن در سوره ۳، آیه ۱۳۳ می گوید: عرض بهشت به اندازه عرض زمین و عرض آسمان ها (سماوات: جمع) است، در حالی که در سوره ۵۷، آیه ۲۱ می گوید: عرض بهشت به اندازه زمین و آسمان (سماء: یک آسمان) است و آشکار است که آسمان با آسمان ها برابر نیست، بنابراین، عرض بهشت، هم به اندازه زمین و آسمان و هم به اندازه زمین و آسمان ها باشد، بنابراین، این یک تناقض و اختلاف آشکار در قرآن است. (سوره ۳، آیه ۱۳۳) بر یکدیگر پیشی گیرید برای آمرزش پروردگار خویش و رسیدن به آن بهشت که پهنایش به قدر همه آسمان ها و زمین است و برای پرهیزگاران مهیا شده است. (سوره ۵۷، آیه ۲۱): برای رسیدن به آمرزش پروردگارتان و بهشتی که پهنای آن همسان پهنای آسمان و زمین است، بر یکدیگر پیشی گیرید، این بهشت برای کسانی که به الله و پیامبرانش ایمان آوردند، مهیا شده است. این بخشایشی است از جانب الله که به هرکه بخواهد، ارزانیش می دارد که الله، صاحب بخشایشی بزرگ است. این دو آیه تناقض ندارند؟

پاسخ اجمالی

نکته ای که موجب آن شد تا این آیات را متناقض تصور نمایید، ترجمه واژه “السماء” به “یک آسمان” بود، در صورتی که معنای حقیقی آن “آسمان” است و نه “یک آسمان” و حتی در ترجمه فارسی نیز، میان “آسمان” و “آسمان ها” تناقض و تفاوتی وجود ندارد؛ مانند آن که بگوییم “ابر را در آسمان دیدم” یا “ابرهایی را در آسمان ها مشاهده نمودم” که هر دو جمله، یک معنا و مفهوم را رسانده و نه “ابرها” با “ابر” متناقض است و نه “آسمان ها” با “آسمان“.

پاسخ تفصیلی

در پاسخ به پرسش شما، ابتدا باید بدانیم که دو جمله، زمانی با هم متناقض ارزیابی می شوند که تمام شرایط تناقض را داشته باشند. به عنوان نمونه، اگر شخصی یک بار بیان دارد که “من نمازم را در مسجد می خوانم” و بار دیگر اظهار نماید که “من در نمازهای جماعت چندین مسجد حاضر می شوم”، نمی توانیم این دو عبارت او را، به دلیل این که در یکی، از کلمات مفرد استفاده نموده و در دیگری از کلمات جمع، با یکدیگر متناقض بدانیم.

به همین ترتیب و با دقت در کاربرد واژه ها در زبان عربی و در رأس آن، قرآن کریم، در می یابیم که کلمه “السماء” به معنای “آسمان” است که با “آسمان ها” تفاوت چندانی ندارد و معنای آن “یک آسمان” نیست، تا با “سماوات”، یعنی “آسمان ها” متناقض به نظر آید و هر کدام از ده ها آیه ای از قرآن که از این واژه استفاده نموده، همین معنا را در نظر گرفته است. به عنوان نمونه، اگر خدا در قرآن فرموده: “و ما خلقنا السماء و الأرض و ما بینهما باطلا“،[۱] معنایش آن است که: ما “آسمان” و زمین و هرچه میان آنها است را بیهوده نیافریدیم. البته، با ترجمه ای که در پرسشتان از واژه “السماء” ارائه نمودید، باید معنای آیه فوق این باشد که: ما “یک آسمان” و زمین و آنچه میان آنها است را، بیهوده نیافریدیم (و طبق این ترجمه، باید آفرینش سایر آسمان ها بیهوده باشد!!) و یا اگر اظهار شود که: “ما یخفی علی الله من شیء فی الارض و لا فی السماء“،[۲] آن را چنین ترجمه خواهید نمود که آنچه در زمین و تنها “یک آسمان” است، از نگاه خدا مخفی نخواهد ماند، (ولی ممکن است، خداوند، اتفاقات دیگر آسمان ها را نداند!!). بدیهی است که هیچ فرد آشنا با زبان عربی، چنین ترجمه هایی را نخواهد پسندید.

براین اساس، مطمئن باشید که واژه “السماء”، در آیه ۲۱ سوره حدید، به معنای “یک آسمان” نیست، تا با واژه “السماوات”، در آیه ۱۳۳ سوره آل عمران متناقض باشد، بلکه معنای آن “آسمان” است که با “آسمان ها” تفاوتی نخواهد داشت و در مواردی که قرآن خواسته در ارتباط با خصوص برخی آسمان ها و نه مطلق آسمان، مطلبی را بیان نماید، از واژه “السماء” استفاده ننموده، بلکه کلماتی؛ مانند “السماء الدنیا“[۳] یعنی “آسمان زیرین”، یا “کل سماء“[۴] به معنای “رکدام از آسمان ها” را بکار گرفته است.

بله، اگر در آیه ای بیان می شد که مثلا “جنه عرضها کعرض السماء الدنیا”یعنی بشتابید به سوی بهشتی که پهنای آن به اندازه آسمان زیرین است، امکان داشت که بوی تناقض با دیگر آیاتی که پهنای بهشت را به اندازه تمام آسمان ها دانسته، از آن به مشام برسد، اما چنین آیه ای وجود ندارد.

منبع:اسلام کوئست

پی نوشت:

[۱] ص، ۲۷.

[۲] ابراهیم، ۳۸.

[۳] صافات، ۷؛ فصلت، ۱۲؛ ملک ۵.  

[۴] فصلت، ۱۲.