لطفاً حدیثی  که می گوید «آیه الکرسی» مشتمل بر ۵۰ کلمه و ۱۷۵ حرف است را بررسی کنید.

پاسخ اجمالی

۱ – ابتدا باید گفت که گرچه از برخی قرائن استفاده می شود که «آیه الکرسیّ» مجموعاً سه آیه است، امّا بیشتر روایات  نشانگر آن است که تنها آیه ۲۵۵ که در آن لفظ «کرسی» آمده، آیه الکرسی به شمار می آید.[۱]

۲ – با جست وجویی که در کتاب های حدیثی انجام شد، روایاتی مشاهده شد که به ۵۰ کلمه ای بودن «آیه الکرسی» اشاره می کند:
۱-۲٫ امام علی(ع) می فرماید: من از رسول خدا شنیدم که فرمود: «آیه الکرسی آقای سوره بقره است که در آن پنجاه کلمه وجود دارد و در هر کلمه ای برکتی است».[۲]
۲-۲٫ ابوذر غفارى از پیامبر(ص) پرسید که از سوره بقره کدام آیه بزرگوارتر است؟ فرمود: «آنچه در آن کرسى یاد کرده است. یعنى آیه الکرسى که پنجاه کلمه است همه تقدیس خداوند عزّ و جلّ».[۳]
۳-۲٫ مشابه روایت فوق از انس نیز نقل شده است.[۴]
صرف نظر از سند روایات بالا اما باید دید که مراد از «کلمه» در روایت چیست، زیرا اگر مراد از آن را هر اسم، فعل و حرفی دانسته و به عنوان نمونه، عبارت «کرسیه» را مرکب از دو کلمه بدانیم، در این صورت، حتی در آیه ۲۵۵، تعداد کلمات بسیار بیشتر از ۵۰ کلمه خواهد بود، اما اگر تعریف دیگری از کلمه داشته و هر عبارتی که با فاصله از عبارت قبلی و بعدی جدا می شود را یک کلمه دانسته و نیز بر اساس استاندارد رایج عربی، «واو» را متصل به کلمه بعدی بدانیم، آیه ۲۵۵ مرکب از ۵۰ کلمه خواهد بود.[۵]
۱(اللَّهُ) ۲(لا) ۳(إِلهَ) ۴(إِلاَّ) ۵(هُوَ) ۶(الْحَیُّ) ۷(الْقَیُّومُ) ۸(لا) ۹(تَأْخُذُهُ) ۱۰(سِنَهٌ) ۱۱(وَلا) ۱۲(نَوْمٌ) ۱۳(لَهُ) ۱۴(ما) ۱۵(فِی) ۱۶(السَّماواتِ) ۱۷(وَما) ۱۸(فِی) ۱۹(الْأَرْضِ) ۲۰(مَنْ) ۲۱(ذَا) ۲۲(الَّذی) ۲۳(یَشْفَعُ) ۲۴(عِنْدَهُ) ۲۵(إِلاَّ) ۲۶(بِإِذْنِهِ) ۲۷(یَعْلَمُ) ۲۸(ما) ۲۹(بَیْنَ) ۳۰(أَیْدیهِمْ) ۳۱(وَما) ۳۲(خَلْفَهُمْ) ۳۳(وَلا) ۳۴(یُحیطُونَ) ۳۵(بِشَیْ‏ءٍ) ۳۶(مِنْ) ۳۷(عِلْمِهِ) ۳۸(إِلاَّ) ۳۹(بِما) ۴۰(شاءَ) ۴۱(وَسِعَ) ۴۲(کُرْسِیُّهُ) ۴۳(السَّماواتِ) ۴۴(وَالْأَرْضَ) ۴۵(وَلا) ۴۶(یَؤُدُهُ) ۴۷(حِفْظُهُما) ۴۸(وَهُوَ) ۴۹(الْعَلِیُّ) ۵۰(الْعَظیم‏)
۳٫ در مورد بخش پایانی پرسش باید گفت که در روایتی ندیدیم که آیه الکرسی ۱۷۵ حرف داشته باشد.

 منبع:اسلام کوئست

پی نوشت:

[۱]. ر. ک: «آیه الکرسی»، سؤال ۴۸۵۲۱.

[۲]. «آیَهُ الْکُرْسِیِّ سَیِّد سُورَهِ الْبَقَرَهِ فِیهَا خَمْسُونَ کَلِمَهً فِی کُلِّ کَلِمَهٍ بَرَکَه»؛ نوری، حسین، مستدرک الوسائل، ج ۴، ص ۳۳۶ – ۳۳۷، قم، مؤسسه آل البیت(ع)، ۱۴۰۸ق.

[۳]. رشیدالدین میبدى، احمد بن ابى سعد، کشف الأسرار و عده الأبرار، ج ۱، ص ۴۰، تهران، امیر کبیر، چاپ پنجم، ۱۳۷۱ش؛

[۴]. قرطبی، محمد بن احمد، الجامع لاحکام القرآن، ج ‏۳، ص ۲۷۰، قاهره، دارالکتب المصریه، چاپ دوم، ۱۳۸۴ق.

[۵]. ر. ک: مکارم شیرازی، ناصر، تفسیر نمونه، ج ‏۲، ص ۲۷۷، تهران، دار الکتب الإسلامیه، چاپ اول، ۱۳۷۴ش؛ أبو بکر جزائری، جابر بن موسى، أیسر التفاسیر لکلام العلی الکبیر، ج ۱، ص ۲۴۵، مدینه، مکتبه العلوم و الحکم، چاپ پنجم، ۱۴۲۴ق؛ حفنى‏، عبدالمنعم، موسوعه القرآن العظیم، ج ‏۱، ص ۵۷، قاهره، مکتبه مدبولى‏، چاپ اول‏، ۲۰۰۴م.