آیات عظام امام، خامنه اى و نورى: در هر کدام احتمال اعلمیت داده شود، بنابر احتیاط واجب از او تقلید کند و در صورت تساوى، مخیر است.[۱]

آیات عظام بهجت، فاضل و صافى: در هر کدام احتمال اعلمیت داده شود، باید از او تقلید کند و در صورت تساوى، مخیر است.[۲]

آیه اللّه  تبریزى: آگاهى و تخصص هر گروه از علما بیشتر باشد، شهادت و نظرشان مقدم است و در صورت تعارض، در هر کدام احتمال اعلمیت داده شود، از او تقلید کند و در صورت تساوى، مخیر است.[۳]

آیه اللّه  سیستانى: آگاهى و تخصص هر گروه از علما بیشتر باشد، شهادت و نظرشان مقدم است و در صورت تعارض، در هر کدام احتمال اعلمیت داده شود، باید از او تقلید کند و در صورت تساوى، مخیر است؛ مگر در موارد علم اجمالى بر تکلیف، (مانند قصر و اتمام) که در این هنگام بنابر احتیاط واجب باید هر دو فتوا را رعایت کند.[۴]

آیه اللّه  مکارم: بنابر احتیاط واجب از کسى تقلید کند که گمان به اعلمیت او دارد و در صورت تساوى، مخیر است.[۵]

آیه اللّه  وحید: در هر کدام احتمال اعلمیت داده شود، باید از او تقلید کند و در صورت تساوى باید از کسى تقلید کند که فتوایش مطابق احتیاط است و چنانچه احتیاط ممکن نبود و یا مشقت داشت، مخیر است.[۶]

تبصره. فرض مسئله جایى است که هر دو در تقوا مساوى باشند.[۷]

منبع:نهاد نمایندگی مقام معظم رهبری در دانشگاهها / مؤلف: سید مجنبی حسینی/پرسش وپاسخ دانشجویی

[۱] – امام، توضیح المسائل، م ۴ و ۳؛ نورى، توضیح المسائل، م ۴ و ۳٫

[۲] – صافى، جامع الاحکام، ج ۱، س ۸؛ توضیح المسائل مراجع، م ۳ و ۴٫

[۳] – توضیح المسائل، م ۳ و ۴٫

[۴] – تعلیقات على العروه، م ۱۳، ۲۰ و ۲۱٫

[۵] – توضیح المسائل، م ۴، ۵ و ۶٫

[۶] – توضیح المسائل، م ۳ و ۴٫

[۷] – حکم مسئله در جایى که یکى با تقواتر باشد در ص ۵۶، پرسش ۳۸ بیان شده است.