آنچه درباره‌ی ترجیح تشکّر و سپاسگزاری از مردم منعم و احسان‌کننده آمده، به جهت واسطه و مظهر بودن آن‌ها برای نعمت آن منعم متعال است. پس با منحصر بودن حقیقت مدح و سپاس به خداوند، منافات ندارد.

… وجود مَظهر و صورت، منسوب به کسی است که در آن، ظهور یافته و شکل گرفته است. و همین‌طور مورد مدح و سپاس بودن او و تمام احوال وجودی، اوّلاً و حقیقتاً به او منسوب است، و ثانیاً و مجازاً به مظهر.

منبع: کتاب به سوی دوست،  ص ۱۵۱