«تسمیه» [بسم الله گفتن] تنها به زبان آوردن نام خدا و گذراندن معنا بر دل نیست؛ بلکه متّصف شدن دل و جوراح، به پناه‌جوئی و استغاثه‌ی به خدا است.

و هر کس این‌گونه بگوید: بّسمِ اللهِ الرَّحمَنِ الرَّحِیم، خداوند تسمیه‌اش را ضایع نمی‌کند؛ و ثمره‌اش را یا در دنیا و یا در آخرت، به او می‌رساند، و آنچه در آخرت به دست آید، بهترو ماندنی‌تر است.

منبع: کتاب به سوی دوست،  ص ۱۵۰