ما همه آرزوی شهادت داریم، امّا کسی باشد که به خاطر خدا از شهادت صرف نظر کند. کدام اولی است؟ اگر کسی شهید شد و بعد از شهادت کسی نبود که فرهنگ شهادت را ترویج کند، در میدان جنگ نرم ارزش شهید و شهادت را برای مردم باز کند خون آن شهید هم پایمال می‌شود.

امام سجّاد علیه السّلام که امام است و معرفت او به شهادت از همه بیشتر است. شهادت اوج است، شهادت قرب است، شهادت رسیدن به مقام عند ربّی است، شهادت فناء است. شهید عین الله می‌شود، شهید لسان الله می‌شود، شهید نور الله می‌شود. نوری که هیچ وقت خاموش نمی‌شود. شهادت برای امام سجّاد علیه السّلام در روز عاشورا نقد بود. در مجلس ابن زیاد برای او نقد بود، ولی به خاطر خدا از کنار چشمه‌ی شهادت تشنه عبور کرد تا بتواند خون شهداء را مهندسی کند و امروز به برکت کربلا و محرم و عاشورا ما شاهد انقلابی باشیم که الحمدلله به برکت این انقلاب این مجالس خوب برگزار می‌شود.

 

گاهی من در ایّام عاشورا در دانشگاه شریف برای مستمعین صحبت می‌کردم، گاهی نگاه می‌کردم می‌دیدم که مسجد پر است. چه کسانی هستند؟ اساتید دانشگاه هستند، جوان‌های دانشجو هستند. با یک شوری، با یک شعوری مجالس را تشکیل می‌دهند. این‌ها به برکت خون شهداء است. امّا چه کسی این خون‌ها را مهنّدسی کرده است؟ امام سجّاد علیه السّلام. امام حسین علیه السّلام حماسه‌ای را سرود، حماسه‌ای را ترتیب داد که اگر امام سجّاد علیه السّلام نبود این حماسه نهادینه نمی‌شد و به ما نمی‌رسید. امام سجّاد علیه السّلام بود که از کنار کشتگانی که همه بدرقه شدند و به عرش الهی رسیدند، از تمام گرفتاری‌ها خلاص شدند که وجود مقدّس حضرت سیّد الشّهداء شب عاشورا فرمودند که این مرگ شما را به جنان واسعه عبور می‌دهد و دشمنان شما را به جهنّم و جحیم می‌رساند. این‌ها به جنان واسعه رسیدند، امّا امام سجّاد این همه مصیبت را بعد از شهدای کربلا تحمّل کرد.

 

این‌که آدم وظیفه شناس باشد. ما دنبال شهادت نیستیم، ما دنبال بندگی هستیم. گاهی وظیفه داریم از کنار چشمه‌ی شهادت به گونه‌ای عبور کنیم تا صدمه نخوریم و بتوانیم خون شهید و پیام شهید را به بعدی‌ها برسانیم. یکی این نکته است که انسانی که به جبهه می‌رود و خطر می‌کند احساسی نباشد. بلکه تعقّل کند که مرگ او خدمت است یا ماندن او خدمت است. خدا کدام را بیشتر دوست دارد. هر کدام برای خدا مرغوب‌تر است آن را انتخاب کند، نه این‌که خود را در نظر بگیرد، بلکه رضای خدا را در نظر بگیرد.