امروزه والدین به این دلیل سمت فرزند دوّم نمی‌روند که فرزند اوّل اذیّت و آزارهایی داشته است، لذا این نگرانی و دلهره وجود دارد که فرزند دوم هم مثل فرزند اوّل اذیّت و آزار داشته باشد. این نوع پدر و مادرها باید به چند نکته توجّه کنند:

الف. تجربه‌ی تربیت فرزند اوّل، سرمایه‌ای برای فرزندان دیگر

نکته‌ی اوّل این است که وقتی والدین یک فرزند را تربیت می‌کنند، در کنار این تربیت کردن تجربه به دست می‌آورند؛ اگر ما از مادرانی که دو فرزند دارند سؤال کنیم که در تربیت کدام فرزند راحت‌تر بودید؟! می‌گویند: تربیت فرزند دوّم! دلیل آن‌هم این است که پدر و مادر یک تجربه و پیشنه‌ای نسبت به تربیت فرزند اوّل داشته‌اند و مشکلات آن را شناسایی کرده‌اند؛ لذا نمی‌گذارند که آن مشکلات در تربیت فرزند دوّم به وجود بیاید. 

ب. صبر کردن لازمه‌ی تربیت است 

نکته‌ی بعدی در ارتباط با صبر والدین است. پدر و مادرهایی که ویژگی فرزندان خود را می‌شناسند،  بهتر می‌توانند آن‌ها را درک کنند؛ به عنوان مثال یکی از ویژگی‌های دوران کودکی جنب و جوش است؛ اگر والدین این ویژگی را درک کنند، زمینه را فراهم می‌کنند که فرزندشان انرژی خود را در راه صحیح تخلیه کنند.