‌

از جمله آیاتی که پیرامون انسان در قرآن آمده، آیه شریفه «لَقَدْ خَلَقْنَا الْإِنْسانَ فی‏ کَبَدٍ»؛[۱] است. برای فهم دقیق تفسیر این آیه، لازم است ابتدا معنای کلمه «کبد» بیان شود.
لغت شناسان برای «کبد» دو معنا ذکر کرده اند که بر اساس هر یک از آنها باید تفسیری جداگانه برای آیه در نظر گرفت.
۱ – «کبد» به معنای رنج و مشقت،[۲]
۲ – «کبد» به معنای استواء و راست قامتی،[۳] البته این معنای لغوی، چندان مشهور نبوده و پیروان چندانی ندارد. تنها نقلی از این معنا در کتاب های لغوی ذکر شده است.
اگر معنای اول را بپذیریم؛ ترجمه آیه می شود:  «همانا ما انسان را در رنج و زحمت آفریدیم».
تفسیری در تأیید همین معنا از ابن عباس و دیگران نقل شده است. ابن عبّاس و سعید بن جبیر و حسن می گویند: «یعنى در تعب و سختى و رنج؛ مصیبت هاى دنیا و سختی هاى آخرت را متحمّل می شود، و فرزند آدم همواره متحمّل سختى و ناراحتى می شود تا از دنیا بیرون رود».[۴]
اما در این که این رنج و سختی در چه چیزی است، احتمالاتی وجود دارد:
۱ – این که سختی و دشواری در زندگی انسان باشد. انسان از آغاز زندگى حتى از آن لحظه‏اى که نطفه او در قرارگاه رحم واقع مى‏شود، مراحل زیادى از مشکلات و درد و رنج ها را طى مى‏کند تا متولد شود، و بعد از تولد در دوران طفولیت، و سپس جوانى، و از همه مشکل تر دوران پیرى، مواجه به انواع مشقّت ها و رنج ها است، و این است طبیعت زندگى دنیا، و انتظار غیر آن داشتن اشتباه است و این معنای آیه است که انسان را در سختی و دشواری آفریدیم.[۵] البته این لازمه عالم مادی و جسم مادی است که این نوع مشقت ها را با خود حمل کند و از آن جا که در آخرت وعده جبران بر این مشقت ها داده شده؛ لذا نمی توان اینها را خارج از دایره عدالت خداوند دانست.
۲ – منظور سختی و مشکل در دین باشد. به این معنا که انجام امور دینی سخت است و انسان برای رستگاری باید به آنها عمل کند.
۳ – منظور از سختی و مشکل، سختی و مشکل در آخرت است. مرگ واقعه ای که برای عموم انسان ها ترسناک است؛ سپس حیات مجدد و ترس از حسابرسی و … که مجموعاً سخت و طاقت فرسا می باشند.
۴ – هر سه مورد منظور آیه می باشد؛ یعنی انسان در سختی و مشکل است هم در زندگی این دنیا، هم در انجام فرائض دینی و هم در مسائل پیرامون آخرت. این احتمال جامع را برخی از مفسّران اختیار کرده اند.[۶]
اما بر اساس معنای دوم تفسیر آیه کاملاً متفاوت شده و معنای متفاوتی نیز پیدا می کند؛ یعنی آیه ویژگی مثبتی از انسان ها را بیان می فرماید؛ زیرا تمام حیوانات به صورت چهار دست و پا راه می روند و تنها انسان است که بر روی دو پا راه می رود.[۷] این صفت راه رفتن بر روی دو پا، موجب راست قامتی انسان است. بر اساس این معنا ترجمه آیه این گونه می شود: «همانا ما انسان را در حالی که راست قامت است، آفریدیم».[۸]
 البته معنای اول معروف تر و مشهورتر بوده و نظر بیشتر مفسران همین است.

منبع:اسلام کوئست

پی نوشت:

[۱]. بلد، ۴: «که ما انسان را در رنج آفریدیم (و زندگى او پر از رنج هاست)!».

[۲]. راغب اصفهانی، حسین بن محمد، المفردات فی غریب القرآن، تحقیق: داودی، صفوان عدنان، ص ۶۹۵، دارالعلم‏، الدار الشامیه، دمشق، بیروت، چاپ اول، ۱۴۱۲ق.

[۳]. ابن منظور، محمد بن مکرم، لسان العرب، محقق و مصحح: فارس صاحب الجوائب، احمد، ج ۳، ص ۳۷۶، دار صادر، بیروت، چاپ سوم، ۱۴۱۴ق.

[۴]. طبرسی، فضل بن حسن، مجمع البیان فی تفسیر القرآن، مقدمه: بلاغی‏، محمد جواد، ج‏ ۱۰، ص ۷۴۷، انتشارات ناصر خسرو، تهران، چاپ سوم، ۱۳۷۲ش.

[۵]. طباطبایی، سید محمد حسین، المیزان فی تفسیر القرآن، ج‏ ۲۰، ص ۲۹۱، دفتر انتشارات اسلامی، قم، چاپ پنجم، ۱۴۱۷ق؛ مکارم شیرازی، ناصر، تفسیر نمونه، ج‏ ۲۷، ص ۱۰، دار الکتب الإسلامیه، تهران، چاپ اول، ۱۳۷۴ش.

[۶]. فخرالدین رازی، ابوعبدالله محمد بن عمر، مفاتیح الغیب، ج‏ ۳۱، ص ۱۶۶، دار احیاء التراث العربی، بیروت، چاپ سوم، ۱۴۲۰ق.

[۷]. نیشابورى نظام الدین حسن بن محمد، تفسیر غرائب القرآن و رغائب الفرقان، ج ۶، ص ۵۰۲، دار الکتب العلمیه – بیروت، چاپ اول، ۱۴۱۶ ق.

[۸]. قمى، على بن ابراهیم، تفسیر قمى، ج ‏۲، ص ۴۲۲، دار الکتاب، قم، چاپ چهارم، ۱۳۶۷ ش.