مرحوم شیخ حرّ عاملی در کتاب اثبات الهداه از حسین ابن حمدان حصینی، نقل می‌کند که:

مردی از اصحاب رسول خدا (ص) سر دست گوسفندی را مسموم نمود و سپس به ایشان هدیه کرد. پس سردست به زبان آمد و گفت: مرا نخور، چون مسموم هستم.

و دو نفر از اصحاب آن حضرت، دو عدد جوجه کباب شده را که مسموم کرده بودند، به آن حضرت هدیه نمودند. پس خدای متعال، آن دو را زنده کرد و به زبانشان آورد و آن دو، رسول خدا (ص) را از مسمومیت خود و کسی که مسمومشان کرده است، آگاه ساختند.

تحمّل الشّدائد

روی الحرّ العاملیّ:

عن الحسین بن حمدان الحصینیّ: إنّ رجلاً من أصحابه سمّ له ذراعاً و أهداه إلیه، فنطق الذراع و قال: لا تأکلنّ فإنّی مسموم، و أهدى له رجلان منهم فرخین مشویّین مسمومین، فأحیاهما اللّه له و أنطقهما و أخبراه بما فیهما من السمّ، و بمن فعل ذلک.^[۱]

[۱] . اثبات الهداه ۲: ۱۷۱ح ۶۳۴٫