شیعیان در تعیین امام، قائل به «نصّ» از جانب خدا و رسول ۹اند و عمده‌ترین راه دستیابى به نص را حدیث مى‌دانند که اگر به ‏صدور آن علم حاصل شود، حجّیّت آن پذیرفته خواهد بود. یکى از نصوص امامت حدیث قدسى «لوح» است که در آن، به نام اوصیاى رسول ‏خدا۹ تصریح شده‌است. این حدیث که با الفاظى گوناگون و با چند سند روایت شده، حدیثى متواتر یا دست کم خبر واحد محفوف به قرائن و ‏داراى حجّیّت و اعتبار لازم است. تعدّد طرق، موافقت متن حدیث با عقل، آیات قرآن، اخبار متواتر و واقعیت خارجى از قرائنى‌اند که علم به ‏صدور این حدیث را محرز مى‌سازند. در نوشتار حاضر، ضمن گزارش اجمالى از اسناد این حدیث، به تحلیل موضوعى آن و کشف حقایق بیشترى ‏از مندرجاتش پرداخته خواهد شد.‏