این نوشتار در ابتدا تفاوت ‏هاى میان شعر (ادبیات) و تاریخ را بررسى مى‏ کند؛ در شعر، همه چیز به احتمال ختم مى‏ شود، اما تاریخ مجبور است به هر امر ممکنى توجه کند. اما با نگاهى دقیق‏تر، مرزبندى بین تاریخ و شعر در هم مى ‏ریزد. در ادامه این نکته مطرح مى‏ شود که با ظهور «نو تاریخى ‏گرى آمریکایى» بار دیگر به سبک تاریخ‏ نگارى هرودوت توجه شده است. نویسنده سپس به ماهیت تبیین تاریخى مى‏ پردازد و با اشاره به تفاوت امر تاریخى و امر علمى توضیح مى‏ دهد که امر علمى حاصل مشاهده و مبتنى بر رابطه علت و معلولى است و قابل پیش ‏بینى و تکرار پذیر است. اما امر تاریخى مبتنى بر رابطه علت و معلولى قابل پیش بینى و تکرار پذیر نیست. ساخته ‏هاى فرهنگى و تاریخى یک بار براى همیشه تولید شده‏ اند اما تفسیر آنها به یک بار محدود نمى‏شود. یکه بودن واقعه تاریخى و اثر هنرى آنها را به یک زمان خاص گره مى‏ زند، اما راه را براى نوعى تبیین باز مى ‏کند که در طول زمان تغییر مى ‏کند.