حفصیان از جمله سلسله‏ هاى بربر شمال آفریقا بودند که از ۶۲۵ه تا ۹۸۳ه ، در افریقیه (طرابلس الغرب، تونس، الجزایر شرقى) حکومت کردند. طب دوره حفصى، که از ترکیب مکتب سنتى قیروان و طب آندلسى و ایرانى پدید آمد، شاه‏راه انتقال دانش طبى مسلمانان به اروپا و مرحله‏اى نهایى از پیشرفت تاریخ طب اسلامى بوده است. در این مقاله به دست آوردهاى این دوره، در زمینه‏ هاى صیدله، تشریح، وصف و تشخیص بیمارى ‏ها، علم تغذیه، حفظ الصحه و درمان با آب گرم مى‏پردازیم. بروز اپیدمى وبا و طاعون در اروپا و افریقیه، از حوادث درخور توجه دوره حفصى است که آثار علمى، سیاسى و فقهى در برداشت.