حرف زدن در این سنین برای بچّه‌ها خوب است و آن‌ها با حرف زدن آرامش پیدا می‌کنند، مخصوصاً دخترها.

راهکارها:

امّا برای این که این رفتار تبدیل به یک رویه و عادت نشود، می‌توانیم آن را مدیریت کنیم.

الف. ایجاد کردن فضا

توصیه‌ی ما این است که وقتی بچّه‌ها به خانه می‌آیند، خود پدر و مادر سر صحبت را باز کنند و از او بپرسند که چه خبر؟! وقتی ما سر صحبت را باز می‌کنیم و می‌گذاریم که فرزندمان صحبت کند، او بعد از گذشت نیم ساعت تخلیه می‌شود؛ امّا اگر دخترمان را از حرف زدن منع کنیم و بگوییم: چقدر صحبت می‌کنی! او حساس‌تر می‌شود و بیشتر می‌خواهد با ما صحبت کند؛ زیرا “الانسان حریص على ما منع”[۱] انسان به آن‌چیزی که از آن منع می‌شود، حریص است

ب. صحبت پیرامون پیام‌ها

 ما در ارتباطات کلامی یک فرمول داریم که معمولاً دخترها و خانم‌ها بر اساس آن گفتگو می‌کنند؛ آن فرمول عبارت است از “پیام و فرا پیام”. پیام به کلامی گفته می‌شود که مقصود اصلی گوینده را می‌رساند و فراپیام کلامی است که  پیرامون پیام اصلی صحبت می‌کند.

 به عنوان مثال مرد وقتی به خانه برمی گردد از همسرش می‌پرسد: امروز کسی زنگ نزد؟ خانم در جواب می‌گوید: بله! امروز ساعت ۷ صبح یک مرتبه صدای تلفن بلند شد و من خیلی ترسیدم که چه کسی ممکن است این موقع زنگ بزند. به این نوع صحبت کردن فراپیام می‌گویند.

ج. برنامه ریزی

یکی از عوامل پرحرفی بچّه‌ها، بیکاری است. شاید دیده باشید که وقتی فرزندان مشغول انجام کاری هستند یا با دوستان خود بازی می‌کنند، نمی‌خواهند زیاد حرف بزنند؛ بلکه می‌خواهند روی کار خود تمرکز داشته باشد.

پی نوشت

[۱]ـ ریاض الأبرار فی مناقب الأئمه الأطهار، ج‏ ۲، ص ۶۷٫