واژه شناسان «معراج» را به صعود و بالا رفتن معنا کرده اند.[۱] بنابر معنای لغوی این کلمه، هر سیر و صعودی را می توان معراج دانست؛ عوامل مختلفی نیز می توانند در این معراج دخیل باشند؛ عبادات از جمله مهم ترین و مؤثرترین عوامل این امرند. شهید نیز به جهت رسیدن به مقام شهادت که نیل به آن برای هر شخصی میسر نیست، به معراجی بس بزرگ و شگرف دست یافته است.

علاوه بر این، ارواح انسان های مؤمن و صالح نیز پس از مرگ، عروجی دارد و به عالم برزخ می رود. بنابر این، بسیاری از انسان ها پس از مرگ دارای معراج به معنای لغوی آن هستند.

اما اصطلاح معراج یک کاربرد رایج و مشهوری نیز دارد و آن در مورد معراج پیامبر گرامی اسلام(ص) به آسمان است که در قرآن نیز به آن اشاره شده است.[۲] این معراج با جزئیاتی که داشت، تنها در مورد پیامبر گرامی اسلام نقل شده و هیچ یک از مؤمنان از جمله شهدا نیز نمی توانند به این معراج برسند.[۳]

منبع: اسلام کوئست

[۱]. فراهیدى، خلیل بن احمد، کتاب العین، ج ۱، ص ۲۲۳، انتشارات هجرت‏، چاپ دوم، قم، ۱۴۱۰ ق.‏ ‏

[۲]. اسراء، ۱، «سُبْحَانَ الَّذِى أَسْرَى‏ بِعَبْدِهِ لَیْلًا مِّنَ الْمَسْجِدِ الْحَرَامِ إِلىَ الْمَسْجِدِ الْأَقْصَا الَّذِى بَارَکْنَا حَوْلَهُ لِنرُیَهُ مِنْ ءَایَاتِنَا  إِنَّهُ هُوَ السَّمِیعُ الْبَصِیر».

[۳]. در مورد معراج انبیای دیگر، ر.ک: ۵۶۳۶؛ معراج پیامبر اسلام (ص).