بر خردمند است که آن‌گاه که فهمید که برای وقت و زمان‌ها احکام و اشاراتی است و این‌که: وقت او در مدّت عمرش، به منزله‌ی سرمایه‌ی بسیار مهمّی است؛ به گونه‌ای که ممکن است با آن در هر دم سودهای بزرگ و ملک‌های بسیار بلکه سلطنتی همیشگی به دست آورد؛ باید از این‌که چیزی از آن را بی‌فایده تلف کند، و چه بسا به جای این‌که بسیار و فاخر، اسباب بدبختی همیشگی و خلود در عذاب دردناک را قرار دهد، بپرهیزد.

منبع: کتاب به سوی دوست،  ص ۸۷