ابوحنیفه، نعمان بن ثابت، نزد کسانی از دانشمندان سال‌های زندگی خود، زانوی شاگردی بر زمین زده بود. از او – در این مسیر – سخنی گزارش کرده‌اند که دربردارنده کارگشایی ویژه برای دو سال از سال‌های دانش‌اندوزی و نیز ستایش بلند و کارآمدی برجسته یکی از آموزگارانش است: «لو لا السنتان لهلک النعمان». گروهی از نویسندگان امامی مذهب، پس از رخ‌نمایی از این گفته در نوشته‌ای سده سیزدهمی، اشاره‌ی آن را به سوی امام صادق علیه السلام و شاگردی دو ساله ابوحنیفه نزد آن بزرگوار دانسته‌اند. در این نوشتار، با یادآوری بهانه‌های گریز ابوحنیفه از امام صادق علیه السلام و زمینه‌های گرایش او به زید بن علی علیه السلام نشان داده می‌شود که این سخن به زید اشاره دارد و هموست که در این جمله بحث برانگیز مورد ستایش قرار گرفته است، زیرا – در یک کلام – ابوحنیفه خویشتن را در جهان دانشورزی، حبیبِ زید و وامدارش و رقیب امام صادق علیه السلام و هم قطارش می‌دیده است.