سلاجقه روم به سبب موقعیت اقتصادی و راهبردی ممتاز منطقه شام، به این سرزمین طمع داشتند، اما وجود حکومت­های قوی در منطقه شام، دست آنها را از این سرزمین کوتاه می­کرد. پس از مرگ سلطان نورالدین زنگی، سومین سلطان اتابکان زنگی شام(۵۴۱-۵۶۹ ﻫ ق) هر قسمت از این منطقه به دست یکی از حکومت­های کوچک محلی افتاد. در این حال صلاح الدین ایوبی، مؤسس سلسله ایوبیان ( ۵۶۴-۵۸۹ ﻫ ق) برای یک­پارچه کردن منطقه، به شام لشکرکشی کرد. از سوی دیگر قلیچ ارسلان دوم، ششمین سلطان سلاجقه روم(۵۵۱-۵۸۱ ﻫ ق ) با استفاده از خلأ قدرت، اقدام به باز پس گیری مناطقی کرد که نورالدین از دست او درآورده بود. در این حال، دو قدرت ایوبی و سلاجقه روم بر سر تصرف مناطق دیار بکر، مقابل یک­دیگر صف آرایی کردند اما به سبب قدرت نظامی صلاح الدین و اهمیت سلاجقه روم در جنگ­های صلیبی، از جنگ با یک­دیگر خودداری نموده و به صورت مسالمت آمیز، منطقه مورد درگیری را میان خود قسمت کردند. پس از آن، روابط دو طرف در رابطه با یک­دیگر به صورت پیچیده­ای به فراخور زمان، بر اساس تفاهم و تخاصم ادامه یافت.