هنرمندان نگارگر ایرانی، همواره مضامین بلند و متعالی دینی، عرفانی، حکمی و ادبی را دست مایه خلق آثار گران بهای خود قرار داده اند. مصورسازی موضوع و واقعه شگفتانگیز معراج پیامبر (ص) از این نمونه هاست. این واقعه حیرتاور و مهم، در ادوار گوناگون تخیل هنرمندان مسلمان نگارگر را به خود معطوف ساخته و حاصل آن، بازتاب های متفاوت و زیبای محتوایی و بصری این رویداد در نگارگری بوده است. یکی از این نمونه های برجسته و تامل برانگیز، به تصویر کشیدن این موضوع در نسخه فالنامه تهماسبی (حدودا ۹۵۷ق) است که نسبت به دیگر نگاره های معراج، کمتر به آن پرداخته شده است. در این مقاله، فلسفه و زمینه پیدایی این نگاره و ویژگی های زیبایی شناسی و عناصر نمادین بی نظیر آن، توصیف و تحلیل شده است. یافته های پژوهش نشان می دهد نگاره معراج فالنامه تهماسبی که در دوره اوج گرایش های مذهبی شاه تهماسب به تشیع تولید شده است، از نظر کیفیت و ویژگی های زیبایی شناسی و عناصر نمادین به کاررفته در آن، مانند قطع بزرگ نگاره و تاکید بر امامت حضرت علی (ع) به گونه ای نمادین، دارای خصلتی یکه و ممتاز در مقایسه با دیگر معراج نامه ها بوده و به تمامی، بیانگر تاثیر زمینه و فضای فکری جامعه (گفتمان تشیع) و نقش بینش حامیان در تولید آثار و ظهور عناصر نمادین در آن هاست.