کدام زبان شناسان زبان عربی را کامل ترین زبان می دانند؟ مسلمان و غیر مسلمان.

پاسخ اجمالی

در ابتدا باید به این نکته توجه داشت، که الزامی نیست تا وحی الهی با کامل ترین زبان نازل شود، همان گونه که شاهدیم برخی از کتاب های آسمانی با زبانی غیر از زبان عربی نازل شده اند.
از سوی دیگر بررسی دقیق ساختار یک زبان و مقایسه آن با دیگر زبان ها، بیش از آن که در حیطه ی تخصص اندیشمندان علوم اسلامی باشد، باید از منظر متخصصین «زبان شناس» مورد تحقیق و بررسی قرار گیرد. با نگاهی اجمالی در کتاب ها و فضای مجازی به خوبی می توان اختلاف نظر زبان شناسان را در این زمینه مشاهده نمود. برخی وابستگی معنایی زبان عربی به تغییر و صرف کلمات را یک حسن شمرده اند و برخی دیگر نیاز آن به اِعراب را نسبت به باقی زبان ها به عنوان یک سختی زبان قلمداد کرده اند. به هر صورت زبان عربی دارای ویژگی قابل توجهی در بیان معانی و مفاهیم ادبی است؛ از این رو بسیاری از شعرای عرب زبان و پارسی زبان از این قابلیت غیر قابل انکار به نهایت بهره جسته اند.  
در قرآن کریم نیز در غالب مواردی که یادی از «عربیّ» بودن قرآن شده است، به تصریح اندیشمندان لغت عربی[۱]، مقصود فصاحت و بیانِ روشن آن بوده است: «قُرْآناً عَرَبِیًّا غَیْرَ ذی عِوَجٍ»[۲].
در مورد نزول قرآن به زبان عربی نیز، به علت شرایط نزول وحی در آن سرزمین و خصوصیات مردمان ساکن در آن مناطق بوده است؛ زیرا از سنت های الهی چنین است که خداوند می فرماید: «ما هیچ پیامبری را، جز به زبان قومش، نفرستادیم تا [حقایق را] برای آنها آشکار سازد». چنانچه اگر به زبانی غیر از عربی نیز نازل می شد، باز هم اشکال می کردند که چرا عربی نیست: «و اگر [این کتاب را] قرآنی غیر عربی گردانیده بودیم، قطعاً می گفتند: «چرا آیه های آن روشن بیان نشده؟ کتابی غیر عربی و [مخاطبِ آن] عرب زبان؟»[۳].
از منظر روایات نیز هیچ گاه تکلم به زبان عربی به عنوان یک فضیلت شمرده نشده است، بلکه تفاخر به عرب بودن نیز مذموم بوده[۴] و ملاک حقیقیِ برتری افراد «داشتن تقوی» بیان شده است[۵]. اگر هم عده ای از دیدگاه روایات، زبان عربی را برتر از زبان های دیگر بر شمرده اند، ظاهراً به دلیل روایاتی بوده است که زبان اهل بهشت را، زبان عربی دانسته است. هر چند فهم دقیقی از این روایات وجود ندارد، ولی نمی توان به عنوان برتری ساختاری یک زبان قلمداد نمود[۶].

منبع:اسلام کوئست

پی نوشت:

[۱]. راغب اصفهانی، محمد بن حسین، مفردات الفاظ القرآن، ص ۵۵۷، دار القلم، بیروت، چاپ اول؛ مصطفوی، حسن، التحقیق فی کلمات القرآن الکریم، ج۸، ص۷۴، دار الکتب العلمیه- مرکز نشر اثار علامه مصطفوی‏، بیروت-قاهره-لندن، چاپ سوم.

[۲]. قرآنى فصیح، بى‏هیچ کژى، شاید که آنان راه تقوا پویند. الزمر، ۲۸.

[۳]. فصلت، ۴۴.

[۴]. کلینی، محمد بن یعقوب، الکافی، تصحیح غفاری و آخوندی، ج۸، ص۲۴۶، دار الکتب الاسلامیه، تهران، ۱۴۰۷ق.

[۵]. گرامى‏ترین شما نزد خداوند با تقواترین شماست. حجرات، ۱۳.

[۶]. تنها در یک روایت مرفوعه که در کتاب اختصاص، از پیامبر اکرم(ص) نقل شده است، اشاره به برتری زبان تکلم پیامبر اکرم(ص) شده است؛ البته به نظر می رسد مقصود لهجه قریش است. به هر صورت نمی توان به تنهایی با این روایت چنین برداشت قطعی و نهایی داشت؛ مفید، محمد بن محمد، الاختصاص، تصحیح غفاری و محرمی، ص ۱۸۷، الموتر العالمی لالفیه الشیخ المفید، قم، ۱۴۱۳ق.