یک سری بازی ها در این زمینه وجود دارد، به نام بازی های لاک پشتی که بنده چند نمونه از آن را بیان می‌کنم:

الف. گردو، شکستم!

در قدیم یک بازی به نام “گردو، شکستم” وجود داشت که دو نفر در دو طرف اتاق، مقابل هم می ایستادند و به اندازه طول کف پای خود یک قدم بر می داشتند؛ یکی از آن طرف می گفت: “گردو” و دیگری می گفت: “شکستم”؛ وقتی که پای یکی به روی پای دیگری قرار می گرفت، او برنده می شد.

در این بازی هم تمرکز وجود دارد و هم حرکت؛ یعنی بچّه هایی که این بازی را انجام می دهند و بتواند مکرّر آن را انجام دهند، این ها تدریجاً توجّهشان افزایش پیدا می کند.

ب. طناب بازی!

پدر و مادر می توانند هفت یا هشت متر طناب در خانه داشته باشند و آن را با حالت ها ی مختلف روی فرش یا در حیاط پهن کنند و به فرزندشان بگویند که فرض کنید این طناب بین هوا و زمین است؛ باید از بین آن طوری رد شوی که این ها به هم نخورد؛ خود این بازی هم دارای حرکت و فعّالیت است و هم به تمرکز و توجّه نیاز دارد.

ج. اسم، فامیل

یا مثلاً “اسم و فامیل” بازی کردن، یک بازی است که تمرکز را زیاد می کند و بچّه باید به دنبال کلمات خاصّی بگردد و در مورد آن ها فکر کند و این خیلی می تواند کمک کننده باشد.

د. نقطه بازی

“نقطه بازی” هم نوعی بازی است که این زمینه را فراهم می کند و توجّه را افزایش می‌دهد.