«شیعه جعفری»، لقبی است که با خواندن زندگی‌نامه امام صادق (ع) و یا برنامه‌هایی که در پیوند با سالگرد زادن یا درگذشت آن بزرگوار دیده یا شنیده می‌شود، بسامد فراوان دارد. این نوشته کوتاه دامان در پی آن است تا با بازخوانی تاریخ پرفرازونشیب فراگیری و پراکندگی حدیث میان مسلمانان دو سده نخست تاریخ اسلام، نشان دهد لقب یادشده گرچه همواره در نوشته‌های نویسندگان دهه‌های نزدیک به امروز ما، با چاشنی خوش‌بینی و مثبت انگاری بازتاب یافته است. در بستری از ریشخند و دست‌اندازی شیعیان و آلوده به رنگ سرزنش و نکوهش به کار می‌رفته است و سرنوشتی چون دیگر واژه‌هایی داشته است که نخست ناخوشایند بوده‌اند و اندک‌اندک نمودی نو و شناسنامه‌ای دلپذیر یافتند.