ای مـرتـضـی خـصـایل و احمد شمایـلـم !           

وی پیش دیــده چیــده شده! میوه ی دلــم!

بگشای دیده و به دلم ، راه غـــم بـــبـــند             

برق نگاه نیست ولی سوخـــــت حاصلـم

دیگر پس ازتو، خیر نبــاشد به زنــــدگی             

ای عمر من! به مرگم از این داغ، مایلم

یا خیزوپیش من به نمـــازی دگر بـایست             

یـا لب گشـــای، بهـــراذان در مقابـــلـــم

تا آب دیـــده غرق نســــازد مــرا، ببیـــن           

 گشته، کنـــارخشکـــی لب هـــات ساحلم

بر پیکرت که تیر نشانده؟ کــــمان منــــم           

 کــــردی هلالی ام زغــــم، ای ماه کامـلم!

دیگر نمی توانـــم، برخیــــزم از زمــــین 

 با من چــــه کــرده داغ؟ خــدا داند و دلم

یک جرعه آب، بهر تو ای گُــل! نـــداشتم           

 اکنـــــون ز آب دیـــده، ببین پـای در گِلم

 شاعر: علی انسانی