قَالَ أَمِیرَ الْمُؤْمِنِینَ (ع): مَنْ أَعْطَى فِی اللَّهِ وَ مَنَعَ فِی اللَّهِ وَ أَحَبَّ فِی اللَّهِ وَ أَبْغَضَ فِی اللَّهِ فَقَدِ اسْتَکْمَلَ الْإِیمَانَ.
ترجمه: «هر کس عطای او برای خدا، منعش برای خدا، و دوستی‌اش برای خدا، و دشمنی‌اش همه برای خدا باشد، چنین کسی ایمانش به مرتبه‌ی کمال رسیده است.»
شرح: یعنی آن کس که از میل و هوای خود به کلّی خالی شد و به زبان حقیقت گفت:
فانیم از خویش و موجودم به حق شد لباس هستیم یکباره شق
نیست از خود هستم از دلدار خود چون که جان کردم فدای یار خود
نیست از من جنبشی از ذات من اوست در من دم به دم جنبش فکن
آن کس متخلّق به اخلاق الله است؛ بلکه فانی فی الله، و عطا و منع و حبّ و بغضی از خود ندارد. چون:
از وجود خود چو نی گشته تهی نیست از غیر خدایش آگهی
پس چنین کس، در ایمان به خدا -که مراتبش بسیار است- به مقامات عالیه رسیده است.
منبع: کتاب پندهای آسمانی، ص ۱۱۴
پاسخ دهید