هر گاه خداوند بنده‌ای را در برابر نفسش یاری کرد، به او عیوب نفسش و آفات و آسیب‌های عملش و درهائی که شیطان از آن‌ها به درون می‌خزد را می‌شناساند. پس نفسش او را از دیگران باز می‌دارد، تا کارش بدان جائی رسد که گمان می‌کند در میان مردم کسی در بد کرداری و زشت‌خوئی چون او نیست؛ بلکه هر که را می‌بیند، باور دارد که او پرهیزگارتر از خود اوست!

و این بهترین حالات است که در برخی از روایات، این نهایت صفات نیک و تمام‌کننده‌ی کارها است.

منبع: کتاب به سوی دوست،  ص ۸۷