انسان عصارۀ همۀ موجودات عالم است.

انسان یک موجود عجیبی است در جمیع طبقاتِ موجودات و مخلوقات باری تعالی، هیچ موجودی مثل انسان نیست، اعجوبه‌ای است که از او یک موجود الهی ملکوتی ساخته می‌شود و یک موجود جهنّمی شیطانی.

انسان یک اعجوبه‌ای است که از هر دو طرف غیر متناهی است: از طرف سعادت غیر متناهی و از طرف شقاوت غیر متناهی.

مبدأ همۀ خطرها برای انسان خود آدم است، و مبدأ اصلاح هم از خود آدم باید شروع شود.

هر اصلاحی نقطۀ اوّلش خود انسان است.

انسان وقتی درست بشود همه چیز درست می‌شود.

راه مستقیم الهی است که می‌تواند انسان را از نقص رو به کمال ببرد.

انسان تا آخر عمرش هیچگاه از شرّ شیطان و نفس مأمون نیست.

گاهی وقت‌ها بلا برای انسان نعمت است، گاهی وقت‌ها نعمت بلا است.

شکم و نان و آب میزان نیست، عمده شرافت انسانی است.

شرافت انسانی به این است که در مقابل زور بایستد.

مگر عزّت و شرف و ارزش‌های انسانی، گوهرهای گرانبهایی نیستند که اسلاف صالح این مکتب، عمر خود و یاران خود را در راه حراست و نگهبانی از آن وقف نمودند.

بزرگتر[ین] چیزی که انسان اگر آن را داشته باشد “کمال بزرگ” دارد این است که حق را برای حق بخواهد.

به مجرّد احراز اشتباه و خطا، از آن برگردید و اقرار به خطا کنید، که آن کمال انسانی است.

انسان کامل آن است که آن چیزی که از خودش صادر می‌شود اگر باطل است، دنبال این باشد که اصلاحش بکند، و ابایی از آن نداشته باشد که اقرار به باطلش بکند.

طبیعی ساختمان بشری است که هرچه ستمکاری و ظلم و بی‌عدالتی در جامعه و ملّتی اوج گیرد، به همان نسبت قوۀ مقاومت در ملّت رشد می‌کند.

این چیزی که مطرح است در جنگ عدد نیست، آن چیزی که مطرح است آن قدرت فکری انسان است.

منبع:کلمات قصار ،پند ها و حکمت هایی از حضرت امام خمینی ره /موسسه تنظیم و نشر آثار امام خمینی (ره)