ابو سعد عبد الکریم بن منصور تمیمی سمعانی شافعی (۵۶۲ هـ . ق)

الرضا کان مِنْ أهل العِلْم و الفَضْل مع شرف النَسَب[۱]؛

[امام] رضا (ع) از دانشوران و اهل فضل و کمال بود و از خاندان و نسب بزرگواری برخوردار بود.

ابو الفرج ابن جوزی حنبلی (۵۹۷ هـ . ق)

و کان یُفْتی فی مسجد رسول الله، و هو ابن نیّف و عشرین سنه، … و کان المأمون قد أَمَر بإشْخاصه من المدینه، فلما قَدِمَ نیسابور خرج و هو فی عماریه علی بغله شهباء، فخرج علماء‌ البلد فی طلبه، مثل یحیی بن یحیی، إسحاق بن راهویه، محمّد بن رافع، احمد بن حرب و غیرهم فأقام بها مده[۲]؛

[امام رضا (ع)] با این‌که بیست و چند ساله بود در مسجد رسول خدا ص فتوا می‌داد… به دستور مأمون از مدینه خارج شده و هنگامی به نیشابور رسید در هودجی سوار بر استری خاکستری مایل به سیاه بود که علمای شهر، مانند یحیی بن یحیی، اسحاق بن راهویه، محمّد بن رافع، احمد بن حرب و سایرین، از آن حضرت استقبال به عمل آوردند و مدتی در آن شهر اقامت نمود.

وی در جای دیگر چنین می‌گوید:

علی بن موسی الرضا من أئمّه الأمصار و تابع التابعین… علی بن موسی بن جعفر بن محمّد بن علی بن الحسین بن علی الهاشمی، یلقّب بالرضا، صدوق مات سنه ۲۰۳ هـ [۳]؛

علی بن موسی الرضا از پیشوایان بزرگ و طبقه‌ی بعد از تابعین بود… وی، علی فرزند جعفر، فرزند محمّد، فرزند علی، فرزند حسین و فرزند امام علی(ع) از تبار بنی هاشم ملقّب به رضاست و بسیار راستگو بود و در سال ۲۰۳ هجری دنیا را وداع گفت.

منبع: کتاب امام رضا علیه السلام به روایت اهل سنت – محمدمحسن طبسی

[۱]– الأنساب، ج ۳، ص ۷۴٫ ر. ک: تهذیب التهذیب، ج ۷، ص ۳۴۰٫

[۲]– المنتظم فی تواریخ الملوک و الأمَم، ج ۶، ص ۱۲۵٫

[۳]– عجائب القرآن، ص ۵۹٫