امامت این‌طور نیست که کسی او را عزل و نصب کند. امروز این شخص امام باشد و چهار سال دیگر امام یک شخص دیگر باشد. تعیین امام از جانب مردم نیست، قبول او از جانب مردم است. تعیین آن از جانب بالا است. لذا امام رضا علیه السّلام کسی نیست که بخواهد خلافت مأمون به او واگذار شود و او منصوب مأمون الرّشید شود. حضرت رضا علیه السّلام با عمل خود این را به دنیا اعلان کرد که امامت فوق این مناصب سیاسی است که شما فکر می‌کنید، می‌شود یکی او را عزل کند و بعد هم نصب کند. این‌ حرف‌ها نیست! مگر در اختیار مأمون است که بتواند برای شما امام نصب کند. اگر هم حضرت ولایت عهدی را پذیرفت عملاً اعلان کرد که نپذیرفته است. این یک تاکتیکی است تا از موقعیّت دربار مأمون الرّشید بتواند صدای اسلام را به اقصی نقاط عالم برساند و شأن امامت را برای مردم عاشقی که تشنه بودند، آب را ندیده له له می‌زدند بیان کند.

حالا امام رضا علیه السّلام آمده است و می‌خواهد مردم امامت او را ببینند. حضرت علیّ بن موسی علیه آلاف التّحیّه و الثّناء کار خیلی بزرگی کرد. لذا قرآن در مورد مسئله‌ی امامت می‌گوید: «وَ جَعَلْناهُمْ أَئِمَّهً» ما این‌ها را امام قرار دادیم، ربطی به مردم ندارد. مردم اعتبار خود را از امام زمان  علیه السّلام خود کسب می‌کنند، مردم نمی‌توانند امام تعیین کنند. مردم بخواهند بهشت بروند باید زیر پرچم امام باشد، تخطّی نکنند. اگر زیر پرچم امام نبودند و زیر پرچم سقیفه رفتند، غدیر را نادیده گرفتند، بیعت با علی علیه السّلام را نادیده گرفتند، این‌ها جهنّمی هستند، دنیا و آخرت این‌ها تباه است.